Herinneringen aan jeugdjaren in de oude Rovershut en Lou Witte
Bij het zien van de "metamorfose" van de Rovershut in de Dennen borrelden bij Texelfans Gerard en Cokkie ter Haar uit Hoek van Holland herinneringen boven aan de oude Rovershut.
Gerard: "Het was in het jaar 1973 dat ik voor het eerst voet aan wal op Texel zette. Ik was 17 jaar en kwam vanuit de haringstad Vlaardingen met een groep jongeren van een instuif (foto van de “materiaalwagen“) naar het eiland en had al verkering. De bus bracht ons naar de Rovershut. De indeling voor het slapen werd door de leiding geregeld. De “meiden” sliepen op de zolderbedjes en de “mannetjes” in de slaapzaal beneden, dit om testeron en hormonen in bedwang te houden. Er werd gezamenlijk gekookt en ontbeten aan lange tafels. We hebben heel wat afgefietst en de Slufter werd niet vergeten.
In het kleine restaurant onderaan de trappen kregen we van “weerman” Cees van der Werf het weerbericht. Wij en andere toeristen hingen aan zijn lippen. Het was slim bedacht en de uitbater ging rijkelijk met de koffiekan in de rondte en was het boter bij de vis (afrekenen). Speurtochten, buitenspel en strand wisselden onze dagen af. Op strand stonden de strandtenten met de naam als Ome Joop (verkocht ook de naam op T-shirt) en Paal 17. Ene Jan uit de groep werd jarig en besloot een rondje (bier) te geven. De “mannen” hadden afgesproken dat we om de beurt een rondje zouden geven en stond de bar stampvol met bier. Heel wat afgelachen en gepiest, onderweg óók tegen “aardedijkjes” en de “meiden” daarachter (wisten wij toen veel wat tuunwallen waren).
Bij het zwemmen ter hoogte van paal 16 ging het bijna fout en werd mijn verkering, Cokkie, door onderstroming in zee getrokken en kon maar net worden vastgepakt door één van de groepsleden en het strand opgesleurd. Ze werd goed opgevangen door mij en de leiding. Na een prachtige week weer richting huis en voeren over met de (oude) Marsdiep.
Later ben ik 1976 getrouwd, natuurlijk met… Cokkie en met onze twee dochters wéér op Texel beland! Mijn schoonvader Jan vertelde ons dat op Texel zijn dienstmaat Lou Witte woonde, die smid was in De Waal en tijdens de oorlog ondergedoken zat. Het jaar daarop zochten we Lou op. Het was een bijzondere ervaring allereerst omdat Lou de trekken van Jan in Cokkie zag. Hij riep direct Katrien (zijn vrouw) erbij.
Ik voelde mij heerlijk thuis op zijn erf en in de loodsen achter het huis, ongelooflijk wat hij daar allemaal had staan. Na de koffie en contactgegevens te hebben uitgewisseld tussen beide dienstmaten (foto van Lou Witte (links) en Jan Goedendorp) en met een zitzak uit de jaren ’60 die mijn dochtertje mocht hebben, op de fiets naar camping Sluftervallei. Terug thuis in Vlaardingen werd prompt met elkaar een weekend afgesproken. De maten hadden na zoveel jaar (ze waren op de foto 18 jaar) veel te bepraten. Lou reed het koppel rond in een toen groene oude Mercedes en vertelde dat zijn smidse een bezienswaardigheid was i.v.m. het stuurhuis van een schip welke naast en langs zijn woonhuis lag. Dit tot ergernis van de gemeente die de “troep” weg wilde hebben. Het was uitgegroeid tot een toeristische attractie en zelfs bussen langsreden met toeristen.
Hoewel wij zelf aan de kust van Hoek van Holland wonen is het steeds weer thuiskomen op ons eiland. Het mag duidelijk zijn dat wij aan dit eiland verknocht zijn en al bijna 50 jaar het met grote regelmaat weer komen bezoeken en hopen op 25 maart a.s. onze 45-jarige trouwdag weer een paar nachten te komen doorbrengen."