"Eigenlijk is het niet te bevatten"
“Eigenlijk is het niet te bevatten wat wij gaan doen. Heel onrealistisch.” De langdurige en gedegen voorbereidingen ten spijt, beseffen Janine en Edwin Bakker uit Den Burg het zelf nog amper. Dat ze van Texel emigreren naar het Griekse eiland Samos.
We spreken ze een week of anderhalf voor hun vertrek op 10 januari naar Pythagorion, een sfeervol plaatsje op het eiland dat qua omvang ongeveer twee keer zo groot als Texel is en met het dubbele aantal inwoners. De koffers gepakt en een vrachtwagen volgepakt met spullen. “We beginnen eigenlijk helemaal overnieuw”, vertelt Janine. Edwin wijst op zijn telefoon: “Als ik hier een timmerman nodig heb, heb ik het nummer in de telefoon. Daar kan ik opnieuw beginnen. Maar ze hebben er een bouwmarkt, een ziekenhuis en zelfs een universiteit. Net even meer voorzieningen dan op Texel.”
Niet te bevatten
Janine: “Wat het vooral niet te bevatten maakt is dat we er hier nog zóveel plezier in ons werk hebben. Alsof we op een hoogtepunt zijn.” Janine, samen met Marleen Keijser, eigenaar van kinderopvang Olmenhoeve. “Ik stuur de meiden aan”, doelt ze op zo’n dertig pedagogische medewerkers in de verschillende vestigingen. Zij en Marleen begonnen Olmenhoeve in 2005 in De Waal, al snel uitgebreid met een vestiging aan de Drijverstraat in Den Burg. “Daarna kregen we Stichting Peuterplezier in de buitendorpen onder ons beheer en hebben we de het pand aan de Woelige Hoek gebouwd.” Olmenhoeve heeft ook kinderdagverblijven, peutergroepen en/of buitenschoolse opvang in de buitendorpen dorpen Oudeschild, De Cockdorp en De Koog.
Stiekem
“Marleen en ik hebben Olmenhoeve samen opgebouwd tot een prachtige plek waar kinderen, ouders en collega’s zich thuis voelen. Ik vind het nog steeds leuk, tot de laatste dag. Daarom besef ik amper dat we vertrekken. Door corona kunnen we geen afscheidsfeest geven en daardoor voelt het een beetje alsof we stiekem weg gaan.”
Edwin, die 18 jaar heeft gevaren en nadien allerlei baantjes had, is alweer een hele poos werkzaam bij Olmenhoeve. “Van technische klussen tot taxichauffeur voor de kinderen en het onderhoud van gebouwen en tuinen. Zeg maar allround medewerker.”
Blues
Wellicht veel bekender als muzikant: Edwin “Blues” Bakker. “Die naam heb ik van Geert Bosscha. Ik stond in zijn telefoon als Edwin Blues. Ik vond het wel leuk klinken. Ik speel al van jongs af aan in allerlei bandjes. Met Martijn Dros en Biem Vlaming. Later met Hans List als duo. Dat geneuzel met zeurende muzikanten waren we zat, lekker met z’n tweeën zonder zorgen: duo Sorgen Frei. Toen we voor het bluesfestival werden gevraagd, groeide het toch weer uit tot een band: Hip Shake. Van de zomer speelden Hans en ik in “Burgers,Beers & Blues” toch weer als duo Sorgen Frei. Dankzij corona is de cirkel rond. Ik ben blij dat Hip Shake zonder mij doorgaat. Pieter Duinker is erbij gekomen.”
Volksmuziek
De gitaar verhuist mee. “Op Samos ademt alles muziek. Bijna het eerste wat ik daar deed, was een gitaar kopen. Ze houden van volksmuziek. Blues is ook volksmuziek. Op het strand pak ik mijn gitaar en ga spelen. Solo, maar het mooie van muziek is ook dat je makkelijk contact maakt met andere muzikanten. Dat praat makkelijk met elkaar. Ze spelen veelal op een bouzouki. Toen ik in instrumentenzaak in Athene er eens eentje probeerde, merkte ik dat hij in open D stond gestemd. Dat herkende ik wel, de oude blues helden speelden ook veel in open D. Ik begon er een beetje blues op te spelen en in mum van tijd had ik dat tentje vol. Blues en Griekse traditionele Rebetika (Griekse ‘blues’) , het wordt allebei uit het hart gespeeld.
Het is nog steeds leuk, tot de laatste dag, daarom besef ik amper dat we vertrekken
Geen bevlieging
Hun emigratie is geen bevlieging. Janine: “Toen we eens op Corfu op vakantie waren, raakten we al snel verknocht aan Griekenland.” Edwin: “Het zijn aardige mensen en het leven speelt zich voornamelijk buiten af. Ze doen daar om zeven uur ’s morgens al een bakkie op het terras. Heel leuk is ook dat ze er nog een echte zaterdagavondcultuur hebben. Mensen gaan, met kinderenwagen en al er op uit. Van 8 tot 88 jaar, hun mooiste kleren aan. Je spreekt elkaar dan ook echt. Dat kennen we hier helemaal niet. Wie spreek je hier nou? Je buren niet eens.”
Afkoelen
Het idee om zich in Griekenland te vestigen kreeg steeds vastere vormen. Edwin: “Het was best een hele zoektocht. Maar vanaf dag één was duidelijk dat het een eiland moest zijn. Waar je lekker kunt afkoelen in het water. Want het wordt er ’s zomers wel heet. Als inkomstenbron kozen we voor de verhuur. Samos is een mooi groen eiland, met bos, strandjes, mooie valleien en bergen. Geen massatoerisme en geen hoogbouw. Zo wilden we het graag. We zijn er ook een paar keer in de winter geweest, om te kijken hoe het dan is. Eerst dachten we tijdens de zomer, Kokkari lijkt ons wel leuk. Maar in de winter leek Kokkari op De Koog in de jaren tachtig: alles dichtgetimmerd. Bedenk dat het seizoen daar een maand of vijf duurt. Daarna is het over. Bergdorpjes zijn ook erg mooi, maar ze lopen wel leeg.”
Zonder zorgen
Janine: “Het werd Pythagorion, aan de zonnige en luwe kant van het eiland. Een sfeervol plaatsje (zeker ook levendig en gezellig in de winter) aan de kust, met een gezellige winkelstraat, gezellige barretjes en cafés aan de haven met mooie strandjes op loopafstand en dichtbij het vliegveld. We hebben er een mooi huis kunnen kopen, met een paar studio’s en een huisje voor de verhuur. En zelfs een monumentale tuin, met oude fundamenten. Samen met Stefanie de Wit heb ik een website gemaakt, voor de verhuur (www.villaceressamos.com).’ “Een vakantie zonder zorgen – Genieten op zijn Grieks met een vleugje Texelse invloed”, staat er in de folder, gemaakt door Yessica Haker van “Kleinebij”.
Geduld
Edwin: “Dit wordt geen aflevering van “Ik vertrek”, waarin alles misloopt. We hebben het goed voorbereid, alles is geregeld. We zijn ondernemers, het koppie gaat voortdurend. Daar een huis kopen is bijvoorbeeld wat anders dan hier.” Janine: “Veel bureaucratie. Toen we een keer met onze papieren bij het kadaster kwamen lieten ze ons acht uur wachten, om vervolgens te zeggen: We gaan dicht. Als je iets wilt, dan moet je daar een dag voor uittrekken. Nu nemen we drinken en een koekje mee.”
Quitte spelen
Edwin: “Eerst hadden we allerlei wilde plannen. Nu hebben we zoiets van: eerst maar even kijken. Waar het om gaat is dat we een leuk leven hebben. Dat vergeten wij hier wel eens. Ik sprak een Griekse ondernemer. Die maakte zich niet druk. Als we quitte spelen, is het oké, zei hij. Het is belangrijk om samen de leefbaarheid hoog te houden. Elk dorp heeft bijvoorbeeld een eigen priester. Die is er niet alleen voor de kerk, maar ook van de feestcommissie. Elke religieuze gebeurtenis grijpen ze aan voor een feestje. Wat dat betreft ga je er wel even terug in de tijd. Wij hebben het voordeel dat we van een toeristisch eiland komen en zo ongeveer wel snappen wat een toerist wil. Misschien bedenken we wel een paar leuke dingetjes.”
Goed inburgeren
Janine: “Ik wil daar wel wat in het toerisme gaan doen. Maar eerst maar een jaartje rustig landen en goed inburgeren. We zitten al bijna drie jaar op Griekse les. We bestellen bijvoorbeeld in het Grieks en dan merk je dat mensen dat waarderen.” Edwin: “Als je in plaats van enkel- meervoud gebruikt, dan zeggen ze: “Let je daar even op. Heel behulpzaam.”
Janine: “Hier vertrekken we met een gerust hart. Onze kinderen (Sonny, 24 jaar en Max 22) zijn het huis uit en wonen aan de overkant. De Olmenhoeve draait onder leiding van Marleen gewoon door en mijn taken worden overgenomen. De kracht van het bedrijf is altijd al geweest dat je het met z’n allen doet.”
Edwin: “Afstanden zijn er niet meer. Ruim drie uur vliegen en je bent op Samos. En via beeldbellen, whatsapp, facebook en wat al niet meer houden we makkelijk contact.”
Gerard Timmerman
