Bestuurder in
coronatijd
Geen corona meer horen
Corona. Ik kan het woord bijna niet meer horen. Als Nederland een wereldkampioenschap speelt, heb je een paar miljoen bondscoaches. Bij corona is het niet anders, dan krijg je te maken met een paar miljoen virologen of een paar miljoen economen. In het begin volg je het nieuws op de voet, ook op sociale media. Ik merk dat de uitersten zich steeds sterker manifesteren. Voorstanders en tegenstanders, protesten, groepsvorming en mensen die het ‘hou vol’ niet meer serieus kunnen nemen. Ik behoor nog steeds tot de groep die het virus zeer serieus neemt en zo weinig mogelijk contact heeft met anderen. Zelfs bij mijn moeder van 82 jaar, waar ik voorheen dagelijks over de vloer kwam, ga ik nog maar eens per twee weken langs.
Een klein virus uit Verweggistan gooit heel Nederland en dus ook Texel op zijn kop. Bijna een jaar geleden in maart werd er een beetje lacherig over gedaan. Ik herinner me nog de beelden van de minister-president die zei dat je beter niet meer handen mocht schudden en een seconde later iemand de handen schudt. We kwamen in een nieuwe werkelijkheid die na bijna een jaar inmiddels de huidige werkelijkheid is geworden. Vanaf maart werk ik alle dagen thuis, achter de keukentafel. Zicht op de achtertuin waar ik inmiddels vier vogelhuisjes heb opgehangen om op een rustig ogenblik naar buiten te kijken om dan nog maar iets van leven te kunnen zien. Mussen, koolmeesjes, pimpelmeesjes, een bruine rat (die de boom inklom voor vogelvoer) en als hoogtepunt twee spechten.
De eerste maand was enorm wennen om te communiceren vanachter een beeldscherm. Nu is het redelijk normaal geworden. Overleggen met de collega’s op Texel, de provincie of zelfs verder in het land gebeurt nu vanachter twee beeldschermen. Een beeldscherm voor de tekst en een iPad om te communiceren. Een groot voordeel is dat we nu niet eerst praten over de randzaken, maar meteen tot the point komen. Een ander groot voordeel is dat we enorm veel reistijd besparen en niet de provincie door hoeven te crossen. En ik heb koffie op een paar meter afstand.
Heeft Corona dan nog iets opgeleverd? Ik denk het wel. Op werkgebied denk ik dat we nu meer digitaal vergaderen, waardoor het reizen een stuk minder wordt. Als je de hele dag thuis zit, wil je aan het eind van de dag erop uit. Ik zit nu meer op de fiets tijdens de uren dat het mogelijk is. Onze twee bulldogs hebben nu ook een prachtig leven, want die gaan nu vaker met mij op pad voor een heerlijke wandeling. Ik voel mezelf veel fitter, omdat je meer beweegt. Ik heb meer energie en ben mij ervan bewust dat alles zomaar anders kan zijn. Die bewustwording is voor mij van belang, bewust dat je tevreden bent met wat je hebt. Want het kan op een dag zomaar anders zijn. Daarom… Ik hoop, net als waarschijnlijk een ieder van jullie, dat we dit jaar weer zo snel mogelijk teruggaan naar de werkelijkheid waar we ons met z’n allen het meest prettig bij voelen. En waar we weer plannen kunnen maken en een stip op de horizon kunnen zetten.
Edo Kooiman