Wat ik zeggen wou
Reddende e(n)gel
Bij het zien van de foto van het schuifelende egeltje langs het Heksenpaadje en het begeleidende trieste getal van doodgereden egeltjes op de weg, kwam een voorval van een paar jaar geleden weer boven. Ik was lopend op weg naar Oosterend toen ik halverwege , ter hoogte van ‘Dikke Bram’ zogezeid, een egeltje over de weg zag scharrelen. Van de kant van Oosterend kwam een brommerrijder aan. Zwart leren pak, onherkenbaar door zijn helm, en ik dacht: oei, daar gáát het egeltje. Hoe kan een mens zich vergissen. Het leren pak stapte af, zette zijn brommer midden op de weg op de standaard, liep naar het egeltje, rolde het zorgzaam naar de berm, startte de brommer weer en vervolgde zonder enig ceremonieel zijn weg. Ieder keer als ik nu ergens een egeltje zie scharrelen, denk ik weer aan deze aardige knul en aan zijn lieve gebaar. En met lichte schaamte aan mijn eigen vooroordeel over onherkenbare mensen in zwartleren pak.
Corrie Timmer, Oost