Anders bekeken...
Een vliegkus…
Ik zit aan het zondagochtendontbijt in een nieuw outfit. Mijn moeder zei altijd: "Je moet blijven bekoren”, dus toen de Sylvie Meis-collectie doorkwam voor een redelijke prijs dacht ik: Hup Jozien, dat is weer eens iets anders dan die dikke blauwe badjas bij de warme bolletjes aan het ontbijt.
Manlief had het niet zo door eigenlijk, hij was druk zijn eitje aan het pellen en had blijkbaar de dauw nog wat op de ogen. ”Leuk hè?”, probeer ik. “Zacht materiaal”, en ik strijk over het grijze soort van tricot met kant.
De dagen dat ik een fractie van Sylvie Meis had, liggen echter ver achter mij, ik zie mij de 'Victoria Secret-models' - al was het voor de curvy fashion - niet ten tonele spreiden, nee al had ik engelenvleugels.
Manlief trekt een wenkbrauw op: "Ja leuk, maar wel wat fris voor vandaag.”
Ik moet lachen, hij vond het badpak met de Nieuwjaarsduik gisteren ook maar koud. Met een muts en dikke jas aan aanschouwde hij de plons en poging tot zwemmen van zijn vrouw en hond achter diek. Toen ik vroeg of hij ook meedeed, vond hij het moment om de foto te maken van zeer grote importantie.
“Het is een nachthemd met kamerjas”, probeer ik nog een keer. “Leuk, maar dan heb ik liever alles uit", grapt hij.
Ja lekker warm onder het Tesselse dekbed, dat is feest. We willen nu allemaal wel in de winterslaap en pas weer wakker worden als het voorjaar is, de zon schijnt, de minirok aankan en alle virussen achter de rug zijn.
Veel singles lijden aan huidhonger. Het is een nieuw woord. Door de corona-afstand zit een date er niet in en missen ze het lichamelijke contact. We hebben als mens elkaars nabijheid hard nodig. Een hand, een kus, een knuffel, een omarming, het bedrijven van de liefde. Ja, net zo belangrijk als dat ontbijt, de oliebol en de rollade.
De elleboog, de boks, het is mooi, maar het zijn slechts placebo’s. De kleindochter knuffel ik en dat is wederzijds, de armpies gaan omhoog om mijn nek, en we zitten wang tegen wang een Dick Bruna boekje te lezen.
Als we wandelen in een heerlijk zonnetje, komen we bekenden tegen , die ik groet en een gelukkig Nieuwjaar toewens. Als we voorbij zijn, doet Suzan, net 1 geworden, haar handje op haar mond en blaast. Het is een prachtig gezicht. “Ah wat lief, zeg ik en lach naar haar. “Leuk he?”, zegt Marleen als ik ernaar vraag. "Ja, de vliegkus, heb ik haar geleerd.”
Het is een mooi gebaar, hij overtreft de anderen in rij, met stip. Ik zend u allen een vliegkus toe in 2021. Tot we elkaar omarmen, moet het de honger, de trek maar wat stillen, voor manlief geldt natuurlijk een uitzondering. Die bevestigt de regel, dat begrijpt u…
Jozien