Tijdens haar wandeling op het strand neemt Sabien van alles waar.
Tijdens haar wandeling op het strand neemt Sabien van alles waar. Foto: Job Schepers

In het donker over het Heksenpaadje

"Zullen we afspreken om 8:00 uur, bij de parkeerplaats van paal 9? Dan wandelen we via het 'Heksenpaadje', langs de Horsmeertjes en over De Hors weer terug. Ben je bang voor honden? Nee? Oh dan neem ik Duvel mee."

Voor mijn gevoel is het nog midden in de nacht als ik de auto parkeer op de verlaten parkeerplaats van het zuidelijkste strandpaviljoen van ons eiland. Tot mijn verbazing ben ik op de weg naar het paviljoen toe al wel een stoet auto's tegengekomen. Het antwoord volgt al snel van Sabien: "Dat zijn de zwemmers, zij gaan iedere dag in zee zwemmen. Ik heb dat zelf ook een tijd gedaan, tegenwoordig houd ik het bij wandelen. Iedere dag, altijd 's ochtends. Ik ben iedere dag wakker rond 5:55 uur. Dan ga ik een kopje koffie zetten en daarna wandelen. Nu wat later dan in de zomer, omdat het nog langer donker is."

De wandeling met Sabien vindt plaats in de week voor Kerst, drie dagen voor de langste dag. Het begint langzaam te schemeren. Ik moet kostelijk lachen om de vraag of ik bang was voor honden. Als ik al een hondenfobie had gehad, was die waarschijnlijk spontaan verdwenen. Ik heb zelden zo'n ongevaarlijke hond gezien als deze schapendoes.

"Heb je wel goede schoenen aan? Het eerste stuk gaat nog, maar straks wordt het drassig hoor." Ik knik en voortvarend beginnen we aan onze weg. Aan de horizon staat de hemel al te gloeien. "Eén van de redenen waarom ik zo graag 's ochtends loop. Dit is zo'n mooi beeld. Ondanks dat ik hier iedere dag loop, is het altijd weer anders. Ieder seizoen, iedere dag."

Voor Sabien twee jaar geleden op Texel kwam wonen, woonde ze in Egmond aan de Hoef. "Na de verkoop van m'n restaurant en een verbroken relatie nodigde Annette van Ruitenburg me uit op Texel om even adem te halen. Ze stelde me in die periode aan allemaal mensen voor. Annette en ik kenden elkaar al uit het wereldje. Ik kookte al uit haar boeken. Van het één kwam het ander, ik ging niet meer weg en ik voel mij hier fantastisch."

In het Foam-café in Amsterdam en in Boekhandel De Vries, Haarlem, paste Sabien het kookmodel al toe dat haar hier op Texel onderscheidt van vakgenoten. Niet 'gewoon' cateren of a la carte, maar een diner op basis van thema. "Bij boekpresentaties bijvoorbeeld en dan een diner naar het onderwerp van het boek."

Ik snap dat hier in het grote Amsterdam/ Haarlem animo voor is, maar ik merk op dat ik het dapper vind dat ze deze stap op Texel durfde te zetten. "Je moet creatief zijn en het netwerk wordt steeds groter. Het leuke is op Texel dat veel mensen er voor open staan, ook om zo'n samenwerking aan te gaan. Ik heb al veel diners mogen organiseren bij de Bonte Belevenis, bijvoorbeeld rond het verhaal over 'de eerste toerist Pieter Kikkert' van Lodewijk Dros. Dat was een diner met een bijpassende wandeling. Er zijn ook avonden geweest in Nauta Boek, bij Ecomare, bij de Sterrenwacht, in Kaap Skil en in het bos. Ik probeer steeds wat nieuws te vinden. Door mijn manier van werken zit ik collega-cateraars ook niet in de weg. Sterker nog, we steunen elkaar. Bij Pastorie De Waal of Smakelijk en Meer doen ze weer andere dingen dan ik. Ik verwijs dus ook gewoon door, mooi dat dat hier kan."

We wandelen door. Duvel is overal en nergens, maar steeds in de buurt. "Hij is nooit ver weg. Hij loopt twee keer onze afstand, drentelt de hele tijd heen en weer." Het klopt, de hond loopt dan weer achter en dan weer voor ons uit. "Ik kom zelf echt tot rust met wandelen, het werkt therapeutisch. Nu doen we een kilometer of tien, maar meestal loop ik vijftien tot twintig op een dag." Ik moet gniffelen. Tijdens de eerste lockdownperiode was ik erg tevreden met de afstanden die ik liep. Op het moment dat ik trots deelde dat ik al 700 kilometer had gelopen, plaatste Sabien - geheel toevallig - dat zij op duizend kilometer zat. Baas boven baas. "Ik had toen ook helemaal niets te doen. Alles lag stil. Ik geniet in de natuur, ik krijg daar ook inspiratie."

De liefde die Sabien heeft voor wandelen, herken ik inmiddels. Als iemand dat twee jaar terug had gezegd, had ik hem hard uitgelachen. Tijdens wandelen heb je alle tijd om je gedachten op een rijtje te zetten en je krijgt er lol in, doordat je steeds meer dingen gaat zien. Veranderingen in planten, wat er zoal bloeit, vogels. In tegenstelling tot Sabien kom ik zelden op het strand. Sabien is een echte jutter en vindt van alles. "Wat jij misschien hebt met fouten in teksten, heb ik op het strand. Ik zie veranderingen en tekeningen in het zand. Onregelmatigheden. Dan vind je mooie dingen. Ik ben niet goed in het herkennen van vogels, maar dit kan ik. Ik kan ook enorm genieten van tekeningen in het zand, ontstaan door water en wind."

Onlangs vond Sabien op het strand een kinderschoentje. Ze stuurde het op naar een kennis van het schoenenmuseum in Waalwijk. De schoen komt vermoedelijk uit de periode 1910-1930. "Ik vind dat prachtig. Ook dat jullie dat als krant plaatsen trouwens. Ik vind het sowieso leuk om mijn wandelingen te delen met anderen. Ik maak dan foto's die ik op Facebook plaats en daar krijg ik dan leuke reacties op. Jullie hadden laatst die foto van een 'zandengel' geplaatst. Werd ik gebeld door een bedrijfje of zij die mochten gebruiken op hun kerstgroet, leuk toch?"

De wandeling voert ons langs het zuidelijke Horsmeertje met een boog richting het Jan Witte-paadje. "Hey, daar schuifelt iets', merken we tegelijk op. Het blijkt een egel te zijn die zich oprolt als we naderbij komen. Duvel komt ook een kijkje nemen en maakte de klassieke fout door zijn neus tegen de egel aan te drukken. 1-0 voor de egel. Als wij verder lopen, schuifelt het diertje rustig verder. Bij het strand wijst Sabien naar een stok. "Ik wist niet hoe om we het rondje gingen lopen - in verband met de wind - dus ik had hier gisteren al een stok neergezet. Vanaf het strand zie je heel lastig waar je de duinen over moet."

Het laatste stuk lopen we over het strand naar Paal 9. Onderweg spreken we diverse mensen aan en er wordt blij gegroet. "Je stelt je op een gegeven moment ook voor aan mensen die je vaker tegenkomt, het worden bekenden." Vlak voordat we afslaan naar de parkeerplaats, worden we aangesproken door een kitesurfer. Of we hem kunnen helpen bij het oplaten van zijn kite. Natuurlijk, zo doen we dat hier. Een mooi einde van de wandeling.