“Ze is en ze blijft wel onze dochter”
Het liefst had ze niet in de krant gestaan. Ze doet het toch om, aandacht te vragen voor haar eigen situatie en voor de situatie van haar dochter die al bijna twee jaar in het park in Den Burg leeft.
Ze is de moeder van het ‘parkmeisje’ zoals haar dochter in de volksmond is gaan heten. Ze leest alle berichten die zo nu dan over haar dochter in de krant staan. Of ze wil of niet, het houdt haar en haar man dag en nacht bezig, onder meer omdat ze zelf ook op het eiland wonen. Ze namen laatst nog een keer een kijkje bij hun dochter, maar gewoon contact zat er niet in.
Voor de meeste Texelaars is de 27-jarige vrouw in het park iets van de laatste twee jaar of korter. Voor de ouders, van wie we als krant de namen achterwege laten, is de ontstane situatie een vooral trieste afloop van een lang en moeizaam traject dat ruim tien jaar geleden begon toen hun dochter 16 jaar oud was en thuis woonde. Volgens de moeder begonnen de problemen toen ze een eetstoornis ontwikkelde en soms tot vervelens toe elke dag met eten en de gevolgen daarvan bezig was.
Een lang verhaal kort samengevat: hun dochter ging voor hulp naar de overkant voor opname in een open instelling, maar het leidde niet tot een oplossing van de problemen. Die werden eerder groter nadat ze aan de overkant met een jongen was gaan samenwonen. Dat leidde tot de nodige zorgen bij zowel de ouders van het meisje als van de jongen en het eind van het liedje was dat de relatie ook geen stand hield.
Thuis
“Ze is daarna even thuis geweest waarbij we dachten dat het weer beter met haar ging. Ze kwam op Texel met een andere jongen in contact met wie ze ging samenwonen en daarna ging het opnieuw de verkeerde kant uit.” Volgens de moeder hebben diverse Texelaars de afgelopen jaren geprobeerd hun dochter te helpen, maar liep dat vrijwel elke keer uit op een teleurstelling. “Dan mocht ze bijvoorbeeld bij iemand blijven slapen, maar dan mocht ze niet roken op de kamer en dan lag ze vervolgens toch te roken in bed. Daar stoot je mensen die je willen helpen wel mee af en dat hebben wij zelf ook gemerkt. Onze vriendenkring is kleiner geworden.”
Beaamd wordt dat hun dochter niet de makkelijkste is en nogal sterk in het afwijzen of weigeren van hulp. Als het aan de ouders lag, was hun dochter ook allang weer opgenomen om de hulp te krijgen die ze nodig heeft (ze weigert onder meer medicijnen in te nemen). De situatie laat dat echter niet toe zolang de vrouw zelf hulp weigert. Dit tot frustratie van de ouders die zelf meermalen bij de gemeente aan de bel trokken. In de praktijk kunnen ook de instanties weinig doen zolang de vrouw zelf niet aangeeft hulp te willen hebben.
De moeder geeft aan haar verhaal niet te doen om medelijden te krijgen of om zaken goed te praten. Ze hoopt er wel mee aan te geven dat het voor de ouders een rotsituatie is. “Het is nu de tijd van het jaar dat je eigenlijk met je kinderen en liefst zelfs al kleinkinderen de feestdagen zou willen vieren en kijk eens waar we op het moment staan?”
De ouders blijven ondanks alles wel hopen dat er op een dag een oplossing wordt gevonden. “Ze is en blijft onze dochter.”