Pedicure met een warm hart: "Aan iedere voet zit een mens"
Pedicure Dineke Werkman is na 30 jaar gestopt met haar praktijk.
Dineke verhuisde dertig jaar geleden met haar man Onno uit Groningen naar Texel. “Ik werkte in de stad Groningen op kantoor. Ik wilde graag iets waarbij ik met mensen zou werken en ging een avondopleiding tot pedicure volgen. Na mijn examen bouwde ik daar een kleine klantenkring op. Toen Onno in 1990 bij de gemeente Texel in dienst trad en we naar Texel kwamen, ben ik mijn eigen praktijk begonnen. Ik koos voor het ambulante werk.”
Ze wijst op de koffer. “Daarin zitten mijn spullen. Daarmee ging ik bij de mensen langs. Toen ik hier kwam kende ik nog vrijwel niemand. Ik benaderde Jacqueline Wilner, die toen een praktijk had, met de vraag of er behoefte was aan een pedicure. Ik werd met open armen ontvangen. Dankzij haar kwam ik er mooi tussen. Soms kreeg ik de vraag: 'Van wie ben je d’r ien?' Zo kwam ik ook bij mensen in Sint Jan, toen bejaardenhuis. Daar woonden mensen die na hun 65ste stopten met werken. Vaak gezond en vitaal, met een eigen auto. Een heel verschil met de bewoners van de Gollards, die veel ouder en zorgbehoeftiger zijn. Vijftien jaar heb ik een dagdeel in het Verpleeghuis gewerkt. Een heel andere wereld, je leert met de bewoners omgaan. Ik zag hoe zij heel liefdevol worden verzorgd.
Ik kwam bij veel mensen thuis over de vloer, in hun privé-situatie. Ik ben een mensenmens en heb de contacten altijd heel prettig gevonden. Ik kwam voor hun voeten, maar natuurlijk maak je een praatje. Mijn motto is: aan iedere voet zit een mens. Iedereen heeft zijn of haar verhaal. Zo leer je elkaar beter kennen. Bij een cliënt met wie ik het langst werk, kwam ik 22 jaar langs.
Lief en leed kwam voorbij. Grappige dingen, maar ook verdriet. Sommigen zijn eenzaam en willen hun verhaal kwijt. Vaak keek ik niet op tien minuten. Ook mensen die je geestelijk achteruit zag gaan en dat zelf gingen merken. 'Ik ga toch niet dementeren?', vroegen ze dan. Daar kreeg ik kippenvel van. Soms vroegen ze: 'Wil je ook even de was binnen halen'. Ik zag kinderen het huis uit gaan, kleinkinderen komen en, als ik bij hun familieleden kwam, zag ik daar dezelfde foto’s hangen. Mond-tot-mond-reclame heeft mij bij veel mensen gebracht.
Als pedicure kwam ik van alles tegen. Ingegroeide nagels, likdoorns, doorgezakte en holle voeten, mensen met reuma en diabetici. Er kan heel wat mis gaan met onze voeten. Daardoor wordt een mens bij het lopen wankelder, ervaart ongemak of pijn. Om dat te verbeteren ben ik me in de loop der jaren steeds meer gaan specialiseren. Geregeld bijscholingen, cursussen, beurzen bezoeken en naar lezingen. Ook met andere Texelse pedicures. De sfeer is heel collegiaal.
Om de voet steun te geven maakte ik ortheses, om de druk op pijnlijke plekken te verminderen gebruikte ik vilttechniek, beugels tegen ingegroeide nagels, etc. Ik gaf ook adviezen. Bijvoorbeeld over schoenen. Je hebt mensen die zeggen: Deze schoenen hebben €150,- gekost, die mankeren niets. Maar dan blijkt toch de voet niet in de juiste stand te staan. Ik verwijs ook mensen door, bijvoorbeeld naar de podotherapeut.
Je hebt mensen met diabetes die geen gevoel meer in hun voet hebben. Ook geen pijnprikkels, waardoor wonden kunnen ontstaan. Ik heb op dat vlak, en ook bij reumatische voeten, veel verbetering zien ontstaan. Mede dankzij scholing en doordat de zorgverzekering diabetes en reumatische pedicure vergoedde. Helaas brokkelt dat af en staat daarmee ook die kwaliteit onder druk."
Nu ze met pensioen is, komt er tijd voor andere dingen. "Onno en ik hebben een gezamenlijke hobby: buiten zijn en de vogelwereld."