Juf Marlieke is blij dat ze is gebleven
We spreken af bij de woning van Marlieke in het centrum van Den Burg en wandelen langs de OSG het Hogeberggebied op. Twee Groningers die beiden hun hart hebben verpand aan Texel en allebei een voorliefde hebben voor taal, dat moet toch genoeg gespreksstof opleveren. Zo vraag ik me af hoe Marlieke op Texel terecht is gekomen.
"Al van jongs af aan kom ik hier met mijn ouders. Toen we wat ouder werden, vonden ze dat we toch ook wat meer van de wereld moesten zien en gingen we bijvoorbeeld naar Frankrijk. Maar Texel was mij al bekend en tijdens mijn studie kwam ik terug voor vakantiewerk. Eerst vier jaar op Loodsmansduin, later nog een jaar op Kogerstrand. Toen ik mijn studie en master had afgerond en hier nogmaals vakantiewerk deed, zag ik een vacature voor twee dagen op de OSG. Dat leek me ideaal om te proberen of ik het echt wat vond, definitief werken op zo'n eiland, en reageerde. Ik kreeg de volgende dag al de vraag of ik op gesprek wilde komen."
En zo komt Marlieke in 2017 definitief terecht op Texel, de OSG staat er dan anders voor dan nu. "De sfeer was anders. We werkten nog met een systeem, waarvan ik de naam niet eens meer wil noemen. Als beginnend docent was het echt niet makkelijk. Dat kwam mede door het feit dat er regelmatig werd benadrukt dat 'wanneer er docenten uit zouden moeten, wij de eerste waren die moesten vertrekken.' Wij waren er immers als laatste bijgekomen. Dat helpt niet bij een jonge docent. Na anderhalf jaar stond ik met één been op de boot terug naar Groningen."
Terwijl we één van de tuunwallenpaadjes richting Zuid Haffel nemen, praten we verder over haar werk als docente. De wereld ziet er anders uit en de sfeer is opperbest. Marlieke heeft het duidelijk naar haar zin en werkt inmiddels vier dagen in de week. "Je moet de leerlingen iedere keer weer verrassen en ze er bij betrekken. Als ik kijk naar hoe dat mezelf op school verging vroeger, was dat vooral luisteren. Ik probeer het onderwijs onderzoekender en creatiever te maken dan het destijds was."
U heeft een master? Waarom geeft u dan les op Texel
We stappen stevig door en trekken via de Waterweg richting Westergeest waar Marlieke grote schik heeft om de tekst op het hek bij Kikkerts Paradise. Ik had dezelfde lol een paar maanden eerder. Op het hek staat geschilderd: "Houd goede moed en kippen. Als je dan de moed verliest, dan heb je nog kippen."
Terwijl ze een foto maakt, merkt ze op: "En nog toepasselijk ook in deze tijd" en zo is het. De docente Nederlands voelt zich op haar gemak en praat vrijuit over haar leven op Texel. "De eerste winter was wel even wennen. Gelukkig kende ik hier al veel mensen door al die zomers die ik hier al had gewerkt. Dat maakt het toch anders dan wanneer je uit het niets hier terecht komt. Ik vind het leven op Texel heerlijk. Het levert wel hilarische gesprekken met leerlingen op. 'U heeft Nederlands gestudeerd?' 'U heeft een master behaald?' Dan googelen ze ook nog even je salaris om vervolgens de vraag te stellen: 'waarom geeft u dan les op Texel?' Ik antwoord dan dat ik ze dus waarschijnlijk toch wel erg lief vind", vertelt ze lachend. Ik krijg direct de indruk dat leerlingen alles mogen vragen aan deze juf.
We zijn om vier uur aan de wandeling begonnen en het begint langzaamaan te schemeren. Maar het is gezellig en een klein extra blokje kan wel. Ik stel voor om vanaf Westergeest rechtsaf te slaan op de Schansweg. Na een paar honderd meter kun je linksaf slaan naar één van de wandelpaadjes van De Lieuw. Het blijkt in deze tijd van het jaar niet de allerbeste keuze. Het is dansen tussen de plassen door en droge voeten houden is een kunst. Als ik mijn excuses aanbied, krijg ik als antwoord dat een mevrouw van Het Hogeland wel wat is gewend. "Maar in Groningen ligt er een kleilaag onder, dat is hier duidelijk niet het geval", kaats ik terug. We moeten lachen.
Hoewel we allebei Groningers zijn, opgegroeid in een boerendorp, komen we uit een heel ander gebied. Ikzelf uit Sappemeer in oost-Groningen, Marlieke uit Kommerzijl, een dorpje aan de westkant van de provincie. "Ah, een excuusfries dus", merk ik op. Met gespeelde verontwaardiging wordt de opmerking geïncasseerd. "Ik zal aan Corrie (Eriks) doorgeven wat je allemaal tegen me zegt."
Het positivisme dat de goedlachse Marlieke uitstraalt, werkt aanstekelijk. Het idee om haar voor deze rubriek te vragen, komt in zekere zin ook voort uit haar manier van optreden. In de intelligente lockdown vanaf maart is ze betrokken bij diverse projecten om de sfeer erin te houden. Zo worden met leerlingen hartjes gekrijt op de stoep voor De Gollards en wordt voor het raam van de gesloten OSG de tekst 'Lieve leerlingen, wij missen jullie!' opgehangen. Ook met Sint Maarten blijkt de docente vindingrijk. Bij haar woning wordt een heuse snoeptakelinstallatie gebouwd, zodat ze de leerlingen coronaproof kan voorzien van het zo gewenste snoepgoed. "Er is teveel negativiteit. Iedereen vindt ergens wat van, dat mag van mij af en toe best wat minder. Maak er het beste van, natuurlijk is dat best wel eens lastig."
Het beste maken we ook van de wandeling. De gekozen route is, ondanks dat het net een zwembad is, namelijk prachtig. De route over de Hoge Berg zelf blijkt bovendien goed begaanbaar. "Ja, het is hier mooi wonen. Als ik op de camping gasten had die klaagden over de trage verbinding bij het pinapparaat, merkte ik standaard op dat dat kwam omdat het internet nog helemaal door een kabel onder het Marsdiep door moest. Die grap maakte ik zo vaak, dat het lachen zelfs ongemakkelijk werd. Ik vind het heerlijk hier en af en toe ga ik gewoon nog even naar Groningen of Amsterdam als ik naar een stad wil. Je bent zo aan de overkant. Het lesgeven in een kleine gemeenschap is hier niet anders dan in een klein dorp elders denk ik. Ik moet wel lachen als de leerlingen vragen waarom ik oudergesprekken heb, terwijl ik hun ouders toch ook wel tegenkom in de boekwinkel of in de Jumbo."
We naderen Den Burg, alleen nog even het tuunwalpad af. Helaas blijkt dat compleet blank te staan, zodat we - zeer coronaproof - ieder op een tuunwal het laatste stuk naar de grote stad afleggen. Als ik 's avonds stuur dat ik het een geslaagde wandeling vond, krijg ik naast een bevestiging nog een bedankje voor de blaren. "Als je nog eens een goed idee hebt..." Na een wandeling met Marlieke durf ik wel te zeggen dat dit met een knipoog wordt gestuurd.