"Niet mijn krant, maar die van de Texelaars"
Veertien jaar was René de Lange directeur van Langeveld & De Rooy, de uitgever van de Texelse Courant. Nu is het mooi geweest. Duncan Whyte en Job Schepers nemen het stokje over. “De beste optie”, stelt De Lange in alle nuchterheid vast.
Zijn dochters zeggen: "Je wordt er doodongelukkig van." René de Lange glimlacht. En denkt dat dat wel zal meevallen. Het is namelijk geen impulsieve beslissing geweest. De achterliggende periode voelt als een achtbaan. En gezondheidsklachten spelen ook een rol. “De drive wordt minder, de glans is eraf. Dan moet je een stap opzij doen”, is de redenatie van René, die er naar uitkijkt zijn VW-campertje vaker te gaan gebruiken.
“Natuurlijk had ik kunnen blijven zitten. Maar met Job en Duncan zit er een mooie nieuwe lichting aan te komen. Deze wisseling van de wacht is goed voor de krant. Het is tijd voor een frisse wind, voor nieuw elan. Zij vliegen er vol in, en ik gun Job en Duncan deze stap. Hun energie gaat de Texelse Courant verder helpen.”
Rentmeester
De Texelse Courant is - al sinds 1887- een begrip. Met een stijgend aantal abonnees, kom daar in deze tijd elders in Nederland maar eens om. “We zijn één van de laatste zelfstandige nieuwsbladen van ons land. Dat maakt de Texelse Courant uniek”, zegt René de Lange niet zonder trots. Hij is er fier op hiervan onderdeel te hebben uitgemaakt. Maar hij weet ook precies hoe het zit: “Bij mijn aantreden zei iemand tegen me: ‘Het is ónze krant, niet die van jou’. En zo is het. De Texelse Courant is van de Texelaars. Ik heb daar een mooie periode rentmeester van mogen zijn.”
Verknocht
René de Lange (56) is geen geboren en getogen Texelaar. Zijn werk in de accountancy bracht hem in 1996 naar Texel; een jaar later ging hij er ook wonen. Maar Volendam is zijn bakermat. De Lange ziet overeenkomsten. Natuurlijk de visserij. Maar ook de instelling: harde werkers, zeggen waar het op staat en wars van poeha. “Volendammers en Texelaars zijn uit hetzelfde hout gesneden. Al zijn Texelaars wel veel opener. In mijn hart blijf ik Volendammer en daar ben ik trots op. Al is de kans dat ik terugga heel klein. Ik ben verknocht geraakt aan en vergroeid met Texel. Dat is ook een voorwaarde om de job bij de Texelse Courant te kunnen doen. Job, aangespoeld en ingeburgerd, en Duncan, geboren en getogen Texelaar, hebben hun hart ook verpand aan het eiland en de krant.”
Eigenzinnig
Langeveld & de Rooy is volgens De Lange ‘het mooiste bedrijf van Texel’. “Maar zeker niet het makkelijkste. Je staat altijd vol in de wind, en eigenlijk hou ik daar ook van en kan ik dingen makkelijk scheiden.”
Je kunt niet zeilen op de wind van gisteren
Maar toch… vanwege de crisis (2008-2010) moest de organisatie worden aangepast. Reorganiseren doet pijn en leidde voor de uitgever privé ook tot bedreigingen. “Dat gaat je niet in de koude kleren zitten. We zijn er gelukkig bovenop gekomen en het bedrijf is nu kerngezond.”
“Ach, ik hou niet van makkelijk”, vervolgt René de Lange. “Ik kies nooit de makkelijkste weg. Voor het accountantskantoor waar ik destijds werkte had ik op mijn 26-ste al twee FIOD-invallen mogen meemaken en begeleiden. Noem me gerust een beetje eigenwijs, eigenzinnig zelfs. Maar dat brengt je wel ergens.”
Harnas aan
Een interim-klus bracht De Lange bij toeval naar Texel. “Want Langeveld & De Rooy was eigenlijk niet mijn klant.” In 1996 werd hij er controller. “Boekhouder, zoals ze op Texel zeggen.”
In 2005 kondigde Henk van Wijk aan er over twee jaar mee te willen stoppen. De Lange was toen al adjunct-directeur. Op 7 april 2007 nam hij Langeveld & De Rooy over. Niet lang daarna nam de concurrentie op het eiland toe. En kreeg ook de Texelse Courant te kampen met de economische crisis van 2008-2009. “Toch heb ik nooit gedacht: waar ben ik aan begonnen? Ik kijk nooit terug; ik stond met mijn rug tegen de muur en kon alleen nog maar vooruit. ‘k Heb het harnas aangetrokken. Een Volendams trekje: op resultaat gericht. Je moet je vooral richten op dingen waar je invloed op hebt. Je mensen scherp houden, de organisatie kloppend maken. De strategische samenwerking die we met de drukkerij zijn aangegaan, heeft ons veel gebracht. De focus kon op de uitgeverij. En waar je aandacht aan geeft, dat groeit.”
Influencer
René de Lange krijgt energie van vernieuwing. “Ik heb hard gewerkt, maar ook genoten.” Van het Texel Magazine dat een begrip is geworden. Van de Texel Vakantiekrant. Van het burgerpanel TipTexel.nl. “Maar zeker ook van het feit dat we de Texelse Courant weer echt midden in de samenleving hebben gezet. Ook fysiek, in Het Polderhuis.”
De Lange keek niet alleen naar print. “Je moet durven. Onze website heeft een enorme ontwikkeling doorgemaakt, we hebben nieuwe diensten kunnen toevoegen en de Texelagenda is een begrip. Maar dat niet alleen. “Met columns en blogs zijn we ook opiniërend bezig. Job is op Texel zelfs een heuse influencer geworden.”
Zeilen op de wind van gisteren
De uitgever knipoogt: “Innovatie is sexy en hip, ik zeg altijd : je kunt niet zeilen op de wind van gisteren. We hebben geschaafd aan de bladformule. Meer human interest, meer achtergrond ook. De krant is de afgelopen jaren leuker geworden. Mijn insteek is altijd geweest dat de Texelse Courant met een glimlach van de mat moet worden gepakt.”
Dat bleef ook binnen de branche niet onopgemerkt. De Texelse Courant grossierde de laatste jaren in prijzen en nominaties. “Mooi om die waardering van vakgenoten te krijgen”, aldus de vertrekkend uitgever. “Texel ‘kleurt’ een beetje anders door de Texelse Courant. We durven kritisch te zijn op bestuurders en op ontwikkelingen. Dat maakt ons tot een volwaardige krant.”
Wennen
Voor René de Lange komt daar nu een eind aan. “Ik heb straks alleen nog een rol als ‘huurbaas’, verder ga ik me er niet meer mee bemoeien. Duncan en Job moeten hun eigen adviseurs zoeken.”
De Lange ziet nog volop toekomst voor de lokale krant. “In combinatie met digitaal en social media is de lokale krant er over 30 jaar nog steeds. Dat geloof heb ik en dat geloof hebben Job en Duncan ook. Alle seinen staan op groen. De mensen willen nu eenmaal weten hoe het zit, ook hier op Texel.”
De overname door Duncan Whyte en Job Schepers komt niet uit de lucht vallen. Het proces is zorgvuldig voorbereid, maar liep door de coronacrisis vertraging op. “Een spannende tijd, maar omdat iedereen de rug rechtte, hadden we de boel snel weer op de rails.” En dus is het moment van vertrek daar. “Het zal wennen zijn”, realiseert René de Lange zich. “Maar ik beschouw het als een positieve uitdaging om daar een zwier aan te geven. Ik ga het missen, maar ik denk niet dat ik er ongelukkig van word.”
Tekst: Rick den Besten en Job Schepers
NNP
René was naast zijn functie als directeur jarenlang als bestuurslid actief bij het NNP, de branchevereniging voor betaalde Nieuwsbladen en Huis-aan-huiskranten. Voorzitter Roy Keller heeft lovende woorden over voor de scheidend directeur.
"René ken ik als een bevlogen bestuurder, die zich goed voorbereidt, de discussie niet uit de weg gaat en op basis van argumenten overtuigt of wordt overtuigd. Hij paart dat aan een gezonde dosis scherpe humor en dat maakt hem een leuke bestuurder om zaken mee te doen.
Als Volendammer voelt hij zich inmiddels helemaal thuis op Texel en hij heeft met hart en ziel aan de Texelse Courant gewerkt. De Texelse Courant is een bijzondere krant, die een aparte plaats inneemt in de Texelse gemeenschap en een gezond bedrijf. René neemt nu afscheid en het is super dat Duncan Whyte en Job Schepers het stokje van hem overnemen. Samen met de gemotiveerde collega’s gaan ze er een nog mooier en veelzijdiger bedrijf van maken. Ik wens ze van harte succes.
Jaarlijks vergaderen wij met de NNP één keer op Texel en dan zorgt René ervoor dat alles voor elkaar is. Ophalen in Den Helder met een supersnelle Rib, rondje op de solex, catering onderweg, barbecue op het strand etc. etc. , wij kijken er ieder jaar naar uit. Mooi dat hij dat wil blijven doen.".
Bedankt
"Dankwoord aan alle lezers , (ex-)collega's, bezorgers, correspondenten, fotografen, teveel om op te noemen. Als gevolg van de lockdown is een receptie of iets dergelijks niet mogelijk. Hopelijk is er volgend jaar wel weer de mogelijkheid om elkaar te ontmoeten en een biertje te drinken. Nu dus via deze weg een woord van dank. Geen drive-htrough-receptie of iets dergelijks, schei uit. Het is niet aars. De Lange is de naam, niet Grapperhaus", besluit René lachend.
