Duizendpoot met passie voor musicals
Als onderwijzer werkte hij een periode op de Lubertischool in De Koog en van 1985 tot en met 1990 was hij directeur van de Redmer IJskaschool in De Waal. Een bewogen periode, waarbij door te weinig leerlingen sluiting van de school dreigde, maar ook met de nodige vernieuwingen en waarbij individualisering van het onderwijs zijn intrede deed. Dat ging in De Waal dermate voortvarend dat er uit de wijde omgeving leerlingen toestroomden naar de kleine school. In 1986 groeide dit aantal in één jaar van 36 naar 55 leerlingen. Dermate veel, dat de school kampte met ruimtegebrek, er een lokaal bij moest komen en zelfs een leerlingenstop werd overwogen. Het ging niet allemaal van een leien dakje. Veel problemen die zich destijds voordeden waren terug te voeren tot beperking van de budgetten “De rek was er uit. Ik wilde nog wel, maar het ging niet meer”, raakte hij zelfs overwerkt.
De Skuul
Nauw betrokken was hij bij De Skuul, het centrum voor ondersteuning in verslavingszorg. Hij hielp er als hulpverlener en begeleidde bewoners, onder meer bij sportactiviteiten. “Iemand die verslaafd is laat zijn leven leiden door verslaving. Veel alcoholisten geven de schuld aan alles en iedereen, maar naar zichzelf kijken doen ze niet. Wij proberen ze er juist bewust van te maken dat ze zelf ook een aandeel hebben in hun leven. Maar dan zonder naar de fles te grijpen. Ik ga er vanuit dat iedereen elke dag kan zeggen dat hij of zij het anders gaat aanpakken. Hier krijgen ze de kans dat te doen. Ze zitten op een eiland waar geen familie of vrienden in de buurt zijn. Ze hoeven niet aan een bepaald verwachtingspatroon te voldoen. Hier kunnen ze zich gedragen zoals ze werkelijk zijn.”
De omgang met verslaafden, in wie hij zich goed kon verplaatsen, leverde niet zelden confronterende gesprekken op, waarbij Nooij tamelijk direct kon zijn en – zo nodig – zelfs met verwijdering uit de kliniek dreigde. Maar altijd vanuit het belang van de cliënt.
Musicals
Zijn passie voor musicals deelde hij met Aris van Zeylen. Aris: “Toen ik een keer les gaf voor de Stichting Vakonderwijs Horeca, zocht Ruud me op. Hij vertelde dat hij met meerdere mensen bezig was een musicalvereniging op te richten. Hij vroeg of ik regisseur wilde zijn. Hij was bestuurslid, muziekschooldocent Jan Lubbers muzikaal leider.”
Geen C te hoog
Van Zeylen stemde toe. In 1983 begonnen onder zijn leiding de repetities voor een compilatie van Anatevka en My fair Lady. En sinds het optreden tijdens de avond rond de welzijnspenning Dubbele von Sion op 10 februari 1984 was musicalverenging “Geen C te hoog” niet meer weg te denken uit het Texelse theaterleven. Nadien volgden onder meer “Viva Mexico”, “Anatevka”, “Guys & Dolls”, “Heerlijk duurt het langst” en “Oliver”.
Van Zeylen: “Ruud schreef hele mooie liedjes voor de musical, speelde zelf rolletjes, zoals de butler in “Heerlijk duurt het langst”. “Als Ruud moest acteren zweette hij peentjes, maar als hij zingen moest was er niks aan de hand. Na een paar jaar nam hij de muzikale leiding over. Op een gegeven moment bedachten we dat het leuk zou zijn om een kindermusical te doen. Toen het bestuur van de vereniging dat niet zag zitten, hebben we het zelf opgepakt. Eerst “Wapperdam”, over het sprookje met de eik, en twee jaar later “De Les”, over een bovenklas op het lyceum. We hebben zes uitvoeringen gedaan, Ruud deed de muziek, Pip Barnard schreef teksten. Het vrat tijd. We waren net twee gekken. Dag en nacht waren we er mee bezig. Maar het was een leuke periode. We gingen samen ook musicalvoorstellingen bekijken, zoals in Londen.”
Ruud schreef hele mooie liedjes voor de musical
Actie
Musicals en andere voorstellingen werden geregeld opgevoerd in De Lindeboom. Maar toen de clubs in 1990 buiten de boot dreigden te vallen, kwam Nooij samen met van Zeylen in actie. In een paginagroot interview in deze krant hielden ze een vurig pleidooi voor een podiumvoorziening. “Een stad zonder cultureel centrum is bespottelijk”, zeiden ze.
Nooij voelde zich betrokken bij het culturele en maatschappelijke leven op Texel. Vanuit die betrokkenheid en ook doordat hij moeite had om “nee” te zeggen, belandde hij in menig bestuur, vaak voor kortere periodes, niet zelden als zich ergens een crisissituatie voordeed.
Radio Texel
Zoals bij Radio Texel, waar toenmalig voorzitter Nel Eelman hem in 1991 prees omdat Nooij daarvoor als interim-voorzitter in de crisis die er aan vooraf was gegaan, de “omroepkar” had getrokken.
Ook was hij een periode voorzitter van Welzijnsstichting Texel (WST), destijds onder meer verantwoordelijk voor het jeugdwerk. Er speelden in die tijd allerlei problemen, op het gebied van huisvesting (d’Ouwe Ulo) en financieel. Zeker nadat de gemeente de subsidiekraan dichtdraaide en WST de gemeente voor de rechter sleepte. En uiteindelijk aan het kortste eind trok, waarna het doek viel voor de WST.
Dorpscommissie
Nooij zette zich eind negentiger jaren samen met Peter Bakker (vh Hema) in voor de oprichting van de dorpscommissie van Den Burg. De commissie waarin hij samen met Bakker plaatsnam zou peilen of het grootste dorp wel behoefte had aan een dorpscommissie, die al zo’n vijf jaar een kwijnend bestaan had geleid. Het college van b en w had aangedrongen om hiervoor een commissie te vormen.
Vakantiekrant
Ruud Nooij was jarenlang betrokken bij de krant. Als redacteur bij de TC3, die Langeveld & de Rooy eind jaren tachtig uitgaf, bij het magazine TexelToerist en ook verzamelde hij de activiteiten voor de agenda in de Vakantiekrant, aanvankelijk uitgegeven in samenwerking met de Texelse Sportraad.
Ook op het sportieve vlak manifesteerde Ruud Nooij zich. Als trainer gaf hij les aan de voetbalmeiden van Texel'94. "Ze zijn op het fanatieke af. Honderd procent trainingsopkomst is geen uitzondering”, prees hij de damesvoetballers. De laatste jaren was hij veel langs de lijn van SV De Koog te vinden, de club waarvoor hij zich ook inzette als betrokken ouder, vrijwilliger, scheids- en grensrechter.
Ruud Nooij overleed afgelopen vrijdag na een langdurige ziekte. Hij werd 71 jaar.