Achter de schermen
Wie bepaalt?
Onze burgemeester schrijft sinds kort columns voor deze krant en vrijdag vertelde hij in alle openheid dat ook hij wel eens 'coronamoe' is. Hij legde uit hoe hij soms worstelt bij beslissingen die hij moet nemen als bestuurder, terwijl 'Michiel als persoon' er soms best anders over denkt. Ik vond het mooi dat hij dit zo openhartig vertelde. Ik heb wel eens kritiek op onze burgervader, maar ga er maar aan staan. Je doet het nooit goed en de lokale pers staat regelmatig vanaf de zijlijn te roepen. Als je niet bij mensen langsgaat ben je niet betrokken, doe je het net te vaak vraagt men zich weer af of je niet beters te doen hebt. De burgemeester kreeg deze zomer het verwijt niet zichtbaar te zijn, terwijl ik weet dat hij achter de schermen heel hard bezig was met 'damage-control'. Nu is hij onder meer zichtbaar door een serie columns, maar dat vinden mensen weer te laat of er is iets anders dat niet deugt.
Eén reactie op de column van de burgemeester raakte mij. Een uit het hart geschreven reactie van iemand uit de zorg. De persoon was duidelijk gekwetst door de uitlatingen van de burgemeester. Zij sluit een uitvoerig betoog af met de zin: "Maar het doet zeer om zo'n uitspraak te horen/ lezen van een ieder die niet met 'de handen aan het bed' staat'."
Hoewel ik respect heb voor een ieder uit de zorg en de intentie van de reactie begrijp, raakt deze reactie mij dan weer. Mag iemand die niet in de zorg werkt, niet klaar zijn met de situatie? Iemand die twintig jaar of langer iets heeft opgebouwd en dat nu ziet instorten omdat de economie op zijn gat ligt? Een kroegeigenaar die niet weet of er überhaupt nog perspectief komt? Een jongere die graag met vrienden een feestje wil vieren? Een leverancier of schoonmaakbedrijf die het aantal bestellingen of opdrachten alleen maar verder zien afnemen? Dagelijkse zorgen van mensen of ze hun baan behouden of een werkgever die het moment dat hij personeel moet ontslaan steeds dichterbij ziet komen? En die alleenstaande - van welke leeftijd dan ook - die dag in, dag uit 's avonds alleen op de bank zit. Ik denk dat die mensen behoorlijk coronamoe zijn.
Ik werk niet in de zorg, maar ben zeker coronamoe. Hoewel mijn leed relatief is, schaam ik mij niet dat ik bepaalde dingen mis. Een zorgeloos feestavondje bij vrienden in Groningen, een dag zonder negatieve energie op werk, verslag doen van leuke evenementen. Ik haal plezier uit veel dingen, zoals het wandelen en gelukkig heb ik in tegenstelling tot de eerste lockdown een vriendin. Met zijn tweeën thuis zitten, is toch leuker dan alleen. De coronacrisis heeft echter een bom gelegd onder iedere vorm van spontaniteit. "Zullen we uit eten gaan?", "Hey, een leuke expositie, we gaan even", "Zou dat een leuk bandje zijn? We proberen het." Het is er niet meer bij. Als er al wat mogelijk is, moet het strak gepland worden en met welke vrienden je wilt afspreken en wanneer vergt al bijna een jaarplanning. Zijn deze beperkingen dodelijk? Misschien niet, maar dodelijk saai zijn ze wel.
Is er een matrix voor hoe coronamoe je mag zijn? Wie bepaalt zoiets? Ik in ieder geval niet. Ik zag vorig jaar een vrouw op televisie die kapot was van de dood van haar kat. Ik vond haar eerst een aansteller, maar toen zij uitlegde dat ze geen familie had en zelden bezoek kreeg, verdween mijn oordeel. Wie ben ik om te bepalen hoe verdrietig zij mag zijn? Laten we elkaar maar een beetje steunen, er wordt al zoveel geoordeeld.
Job Schepers