De kant langs
Trouw aan TESO
Corona hakt er voor veel Texelaars diep in. Zoals voor deze aandeelhouder van TESO.
De Texelse boot is voor mij even vanzelfsprekend als ademhalen. Als jochie speelde ik op de Marsdiep, ik heb de Molengat zien binnenvaren en was diep onder de indruk van die eerste dubbeldekker. Ook al kon dat bovendek de eerste jaren nog niet worden gebruikt. Daarna de Schulpengat, de Dokter Wagemaker en nu geniet ik van de overtochten op de Texelstroom.
Ik beschouw de boot als een stukje van mezelf. En dat is eigenlijk ook zo. Mijn aandeel kreeg ik bij mijn geboorte van mijn grootvader, die mij inprentte: “Wees er zuinig op, koester het en waag het niet om het ooit te verkopen!” Het hangt al jaren thuis ingelijst aan de muur. Als een kunstwerk, met andere relikwieën: een volle knipkaart, een oude voorrangskaart en een uitnodiging voor het 100-jarige jubileumfeest van TESO.
Mijn echtgenote heb ik ooit op een aandeelhoudersvergadering ontmoet. Ook zij slaat er niet één over. We zijn het lang niet overal over eens. Bij heikele TESO-kwesties kan de spanning thuis hoog oplopen. Zij was er destijds tegen dat TESO coöperatie werd en ik vóór. Het scheelde maar weinig of we waren apart gaan slapen. Toen we gingen kiezen wie de nieuwe commissaris werd, Maartje of Esther, sloten we er een weddenschap op af: wie verloor, deed een jaar lang de afwas. Helaas, ik was de pineut.
Tijdens een overtocht ben ik voor mijn vrouw op mijn knieën gegaan. Net toen ik haar ten huwelijk wilde vragen, schalde uit de intercom. “U nadert de veerhaven van Texel…” Mijn aanzoek werd volledig overstemd. Mijn verloofde verstond er niets van. Zodra ze de ring zag, pakte ze die snel aan en sprintte naar het autodek. Net op tijd om de klep open te zien gaan.
Onze betrokkenheid bij TESO gaat ver. Eerst woonden we in de Wagemakerstraat. Toen verhuisden we naar de Dageraad. En wat zouden we graag aan het Theo Hoogerheideplein wonen. Maar helaas, dat is er niet. Te controversieel. Om dat soort heikele kwesties te voorkomen, hebben ze nu een directeur aangesteld waar al iets naar is vernoemd. Een heel dorp zelfs: De Waal.
We hebben ons leven ingericht naar TESO. Nieuwjaarsdag vieren wij niet op 1 januari, maar op 1 april, het begin van het boekjaar van onze bootdienst. Onze kinderen, Jan, Bob, Ans en Harry, hebben we vernoemd naar de commissarissen. Al mijn kinderen heb ik een aandeel cadeau gedaan en ook de kleinkinderen krijgen er eentje van opa.
Onze loyaliteit aan TESO wordt wel eens op de proef gesteld. Zoals dat proefballonnetje vorig jaar dat we bij een nieuwe commissaris wellicht niet meer uit twee kunnen kiezen. Toen hebben we even overwogen onze twee aandelen in te ruilen voor een nieuwe keuken. Toch maar niet. Met TESO is het net als bij Feyenoord. Trouw voor het leven, in goede én slechte tijden.
De laatste vrijdag van september houden we vrij voor de aandeelhoudersvergadering. Pak naar de stomerij, mijn schoenen gepoetst en de vrouw een nieuw permanent. Vorig jaar in de nieuwe sporthal was even wennen, maar alles beter dan...
Dit keer mogen we er wegens corona niet live bij zijn. Ik ga er thuis skrèp voor zitten. Om niets te missen heb ik bij de tv-zaak een toestel met een extra groot scherm gekocht. Om het plaatje compleet te maken laat ik de cateraar in de pauze een koud buffet aan huis bezorgen. Ik fantaseer nu al over de openingszin van de president-commissaris: “Welkom thuis!”
Gerard