Wat ik zeggen wou
Parkmeisje
Er zit een meisje in het park. Een volwassen vrouw eigenlijk.
Ze zit er al heel lang, bijna twee jaar dag en nacht. Vaak roept en gilt ze, er klinkt angst, agressie en boosheid uit. Ze is steeds vaker zo, waarschijnlijk door kou en nattigheid. Als je haar aanspreekt is ze meestal heel aardig. Vorige winter is ze liefdevol opgevangen. Mensen die haar echt wilden helpen en een hulpverleningstraject hadden uitgestippeld. Maar ze wil zelf niet en ging er vandoor. Weer naar het park, toen was het voorjaar.
En zijn veel mensen die willen helpen. Er wordt eten gebracht, een praatje gemaakt. Ook worden instanties gebeld: gemeente, GGZ en politie. Maar zolang ze zelf niets wil, kan men niets doen. Ze is geen gevaar voor zichzelf zeggen ze dan. Maar dat is niet waar, een jonge vrouw die al lange tijd zo leeft zonder sanitair en goede verzorging, kan zo de winter niet in. Ze kan zomaar onderkoeld raken en wegglijden. Zij moet tegen zichzelf in bescherming genomen worden. Als de wet zo in het nadeel is van een persoon, dan moet er opgetreden worden. Ik hoop dat een ieder die echt iets kan doen om haar te helpen dat gaat doen, desnoods gedwongen. Het kan niet zo zijn dat het voor haar slecht afloopt terwijl iedereen machteloos toekijkt.
Marga Lakwijk
Den Burg