De Eilandadvocaat en de heer van stand
Meneer Markus was oprecht een echte heer van stand. Niet iemand die je als cliënt in een strafzaak zou verwachten. Een vriendelijke welbespraakte nette man van middelbare leeftijd, die zijn zaakjes goed voor elkaar had. Hij reed een degelijke Duitse wagen, woonde keurig in een provinciestadje aan het Veluwemeer en had een topbaan bij een middelgrote gemeente in het midden van het land. Ondanks die topbaan reed meneer Markus juist daar zijn scheve schaats.
Meneer Markus was Gemeentelijk Directeur Groenvoorziening en had naast de verantwoordelijkheid voor het groenonderhoud ook de taak om de inkoop te doen van de planten, hagen, heggen en bomen voor het gemeentelijk openbaar groen. In een middelgrote gemeente gaat daar al snel een paar ton in om. Ieder jaar waren er weer flinke budgetten en meneer Markus wist: “die budgetten moeten op, anders worden die het jaar erop door de gemeenteraad gekort.” Meneer Markus was, ondanks dat hij enkel een administratieve achtergrond had, erg bedreven in de gemeentelijke groenvoorziening en iedereen was reuze tevreden met zijn groene beleid en het onderhoud ervan. Ieder jaar werden in de gemeente karrevrachten vol planten en bomen aangereden en om alles tiptop op peil te houden, werden sommige planten preventief vervangen door nog groenere exemplaren die nog mooier in bloei stonden.
Meneer Markus deed zijn werk met verve en de gemeente won zelfs een prijs omdat deze was verkozen tot “Meest groene en bloeiende gemeente van Nederland”. Bovendien gingen de budgetten ieder jaar op, zodat de gemeenteraad bij hamerstuk deze jaar op jaar weer goedkeurde. Hierop kon en mocht niet worden bezuinigd! Tot de dag kwam dat de gemeentelijk accountant argwaan kreeg en de verbanden ging leggen met de leverancier van de planten én meneer Markus als Gemeentelijk Directeur Groenvoorziening. Redelijk simpel bleek uit het uittreksel van de Kamer van Koophandel dat meneer Markus tevens eigenaar was van het bedrijf dat de planten als enige bij de gemeente mocht leveren. Een klassieke “win win” vond meneer Markus, maar helaas toch echt verboden. Uiteindelijk werd meneer Markus wegens meerdere ambtsmisdrijven veroordeeld tot een hoge werkstraf en moest hij bovendien het verdiende geld, dat inmiddels ruim een half miljoen euro bedroeg, terugbetalen.
De werkstraf vond heel toepasselijk plaats in de plantsoenendienst, maar aan terugbetalen van de schade is meneer Markus helaas niet meer toegekomen. Twee jaar na de einduitspraak van de Hoge Raad werd hij ongeneeslijk ziek en niet veel later is hij overleden. We hebben hem nog één keer op kantoor ontvangen voor een kop koffie en alhoewel hij inmiddels “Ridder te Voet” was, was hij nog altijd een echte heer van stand.
Vincent van der Velde
De Eilandadvocaat