Wat ik zeggen wou
Het ventiel….
Traditie, een mooi woord voor het doorgeven - tradere - in Latijn, van een gebruik of gewoonte van de ene generatie op de andere. De functie hiervan is het in stand houden van de maatschappelijke stabiliteit.
Er is een veelvoud van tradities van de kaart geveegd, al maandenlang en dat voelen we heel duidelijk in ons bestaan. Overal morrelt en borrelt het onder grote druk, er komen mensen in opstand.
Ik kan zo een rijtje opnoemen, Kees stond net als zijn vader, als zoonlief voetbalde, langs het veld. De meierblis was niet compleet als ma de zak met piepers en het zout niet mee had. Hoe leuk was het om op Koninginnedag de kinderen op de kleedjes te laten verkopen. Frank was gewend om met zijn moeder de 5 mei-herdenking bij te wonen in de Kogerstraat.
Riet vond het heerlijk om met moeders recept voor de hele familie appeltaart te bakken op haar verjaardag. En Jan keek er elke week naar uit om met zijn vader naar de repetitie van het mannenkoor te gaan. Wat leuk om met opa de wielerronde mee te doen. De intocht op het havenhoofd, de oude Sint steigerend op de schimmel of in de tuut van Geus. De straten vol uitbeeldingen, speulen over alles en iedereen. Met zijn allen naar de kerstnachtdienst …..
Door de druk op de gezondheidszorg is men bang de tweede golf niet aan te kunnen. En daar wil ik graag een kanttekening bij zetten.
Vanaf 2009 is er structureel bezuinigd in de zorg, we zijn in 10 jaar tijd van 48.000 ziekenhuisbedden naar 39.900 bedden gegaan. In 10 jaar tijd zijn dat bijna 10.000 bedden. Dat is 20 procent in de capaciteit. Cijfers van het ministerie van Volksgezondheid. Per 100.000 inwoners hebben we een IC-capaciteit van 6,4. Op de 31 landen van de EU is dat de op vijf na laagste. Duitsland scoort het hoogst met 30 op 100.000 inwoners aan IC bedden. Dat impliceert ook voor die bedden de nodige apparatuur en niet onbelangrijk de verpleegkundigen met de handen aan het bed.
Het is dus niet zo vreemd dat die druk op de gezondheidszorg abominabel is. Dat kun je verbloemen en bestrijden door een zgn. intelligente lockdown, hannesen met mondkapjes en alle activiteiten van de baan te vegen, maar daarmee kom je er niet.
Gebleken is dat wij op ons winderige eiland, overspoeld door 60.000 toeristen, aardig de dans zijn ontsprongen. Ruimte is cruciaal. Kerken, bioscopen, trouwzalen, paviljoens, alles werd opnieuw gewogen en er werden wegen gezocht, terrassen uitgebreid om continuïteit te creëren in het dagelijks leven. En toen… iedereen viel over Staphorst. De VVD-burgemeester zei: "Ja, in een kerk waar normaal 2300 mensen ingaan, kunnen gezinnen, met max aan 600 volgens de lijnen de dienst bijwonen. Mits ze klachtenvrij zijn.”
Is dit een rare redenatie? Volgens mij niet.
Zou het zo vreemd zijn om op de haven de Sint te ontvangen, op afstand langs hekken naar Den Burg toe? Zou het zo vreemd zijn om te speulen op straat en mensen op afstand langs hekken te laten kijken? We verlenen ook heel mooi de laatste eer in een erehaag.
De druk die gecreëerd is door drie kabinetten Rutte aan het bed, kan ik niet veranderen, maar de druk in ons dagelijks leven, onze traditie heeft een uitlaadklep nodig, een ventiel. Dat is een ding dat zeker is en daar kunnen wij allemaal wat aan doen, ongeacht onze leeftijd, tradities zijn juist voor jong en oud!
Geen angst als begeleider, maar nadenken, denken in mogelijkheden. De cruciale gevallen liggen nu bij inwoners van buitenlandse afkomst en niet in Staphorst, dus misschien hebben zij ons juist wel een dienst bewezen….
Erna Drijver-Tuinema,
Oosterend