Anders bekeken...
Als een balletje….
Souwtje blaft in het donker, ze ligt graag buiten de boel wat in de gaten te houden en dat geeft mij een gerust gevoel eigenlijk. Bij bepaalde honden gaat ze kwispelen en gezellig buurten. Honden zijn sociale beesten, ze zeggen elkaar gewoon goedendag.
Als Deo voorbijkomt denkt ze: "Ha! Daar is dat lekkere ding, ik hoop dat hij even aanwipt.” Bij een andere hond laat ze zien dat ze me beschermt en klinkt er wat geblaf door de donkere avond.
Zeker een onguur type of iemand met een slokkie op die wat luidruchtig door t 'Koppes Bossie' zijn weg zoekt. Het blaffen houdt aan, een combinatie van lichtelijk geïrriteerd en nieuwsgierigheid overwinnen de angst in het donker en de kou.
“Wat is er Souwtje ? kom eens binnen, vooruit”, probeer ik. Maar nee, ze blaft en ze blaft. Ik ga naar binnen voor de zaklantaarn en een jas en speur gewapend en wel door de struiken achter huis. En daar schuift wat voor me uit. Trippel de trip, als ik het spoor naloop zie ik een egel, mijn hart slaat een slag over, voorzichtig sluup ik erheen en ga op knieën, het verandert zo in een balletje.
Zo' n schattig stekelvarkentje, dat in de ruugte zijn nest voor deze winter aan het opmaken is. De bladeren, alles wat ze gebruiken kunnen doet dienst in het oude vogelhuisje dat van de sokkel viel en die ik eigenlijk nog moest opknappen. Ik zie ook een schaaltje met kattenbrokjes en vraag me af of we naast varkentjes ook kabouters als huisgenoten hebben gekregen. Zou manlief dat hebben gedaan? Daar geloof ik niets van!
Als ik met de hond en de kleindochter aan de wandel ben kom ik vriendin Joze tegen. Ze past wel eens op de poes en de kippen en ik vertel van de uitbreiding van de veestapel. “Weet jij wat ze eten?", vraag ik. “Ik vond een schaaltje kattenbrokken ,maar ik dacht dat ze alleen slakken aten?"
Joze begint te lachen: "kattenbrokken? Oh ja ,ja die heb ik er neergestrooid. Ja dat zit zo, we kregen een uitnodiging en raakten naar de overkant, toen heb ik voor Mies maar wat extra's neergelegd die dagen!”
Oh, dat verklaart een hoop, geen kabouters met puntmutsen, maar een gulle hand met verstand.
“Zeker een dronken vent”, moppert manlief als Souwtje aanslaat . “Nee", zeg ik lachend: "maar wel als een balletje!” En gauw haal ik de hond binnen en doe de deur op het slot. Manlief kijkt me vragend aan als ik binnenkom, de wenkbrauw omhoog. “Kom zeg ik, we gaan naar bed, dit varkentje heeft ook zin in de winterslaap!”
Jozien