Anders bekeken...
Deining…
Samen nog een weekje weg met het bootje in eigen land stond nog op het verlanglijstje, maar schoof steeds verder op naar de herfst. Maar toen we maandag vertrokken, leek het wel hoog zomer. In een blote jurk en manlief in korte broek togen we het water op. Een kleine tas met handdoeken en badpak, vest, onderbroek en tandenborstel voldeed.
Een mens kan het treffen, zeker. Aangekomen in Medemblik kwam de havenmeester op de kade of we een ligplaats zochten en wees richting kasteel. “U kunt voor het Radbout aanmeren hoor, er is nog een plaatsje.” Manlief keek me aan: "Blauw bloed?"
Ik moest lachen, maar kreeg toch wel zin om het kasteel te bezoeken. Daar werden we als royals ontvangen en rondgeleid. De volgende morgen fietsten we de stad door en waren hier ook blij verrast. Het koningin Emmapark had de dauw nog op het gazon, perken vol schitterende rozen, maar men was al druk in de weer om stoeltjes klaar te zetten op afstand.
Getrakteerd op cappuccino en met een warme wafel met verse aardebeien voelt een mens zich al gauw de koning te rijk. In Enkhuizen wordt het nog mooier: het openluchtmuseum, vele jaren geleden bezocht toen de kinderen klein waren, was nog open.
"Bent u niet verkouden?”, vraagt de caissière. Nee, geen snot in onze neus, maar wel lichte deining. We lopen onder de Dromedaris door en eten nog tot laat op het terras, ik krijg een zelfgebrouwen biertje genaamd "Kaatje" en loop later met zeemansbenen naar huis.
Manlief moet lachen als ik vraag of hij geen last heeft van de nadeining. “Nee, ik heb zeebenen, maar volgens mij heb jij last van wat anders”, grapt hij. De volgende morgen meren we aan bij een steiger voor het stoommuseum en voormalig stoomgemaal de Vier Noorder Koggen, een aanrader. Vooral manlief herleeft jeugdherinneringen en een kinderklas die zelf de mini-stoommachines mag aansteken beleeft hetzelfde.
Net zo enthousiast zijn de kinderen en kleinkinderen op de kade in Middenmeer. Luca kijkt op, Opa en Oma zo vlakbij hun huis op het water, dat is wel heel raar. Hij klimt aan boord, dat voelt vreemd!
Middenmeer is op 17 april 1945 door de Duitsers onder water gezet.400 boerderijen, 1000 woningen, 7 scholen , 2 kerken, vele graanschuren werden verwoest. Een laatste stuiptrekking van de vijand.
Als we terugvaren op een onstuimig Marsdiep met windkracht 7 geniet ik pas echt van de deining. Vlakbij een oefening van de marine, een helikopter laat een man naar beneden zakken in de golven. We aanschouwen de opgehoogde dijken vanaf het water in een ander licht, we worden getrakteerd op de herfst en voelen ons rijk in eigen land…..
Jozien