Anders bekeken...
Helaas pindakaas….
Mijn oudste broer had de gewoonte om alleen maar boterhammen met pindakaas te eten. Ik snapte daar niets van, als de pot al openging dacht ik: bah wat een stank.
Een geroosterde boterham met een lekkere zelfgemaakte jam is meer mijn cup of tea. Maar ja, het schijnt dat je met pindakaas grotere krachtsinspanningen kunt leveren, als je de reclame mag geloven. Evert van Benthem won de Elfstedentocht, en Van den Hoogenband werd Olympisch kampioen op zijn bruine boterham met pindakaas! Ze waren jong toen het werd opgenomen, zeker, maar tegenwoordig start men nog jonger.
“Mam, elke dag krijgt Suzan een lepeltje pindakaas tegen de allergie.” Ik trek verbaasd een wenkbrauw op. “Ja echt, dat is zo aangeraden op het consultatiebureau.”
Bijzonder, maar waar. Wij gingen van de borst over op pap, maar Suzan, net 1 jaar, zit smakelijk aan een boterham met pindakaas. Twee tandjes komen door, maar het gaat smakkend naar binnen. En het kan haar niet snel genoeg gaan. Voortschrijdend inzicht heet dat oma, vooruit, met je tijd meegaan. Deze week zaten we dinsdag met het bord op schoot voor de tv, ik had voor de grap een hoedje opgedaan, om toch nog iets van Prinsjesdag mee te geven.
Maar nee, hij ging gauw af, Suzan vond het niet staan bij oma en ik werd niet vrolijk van de troonrede. Beloftes die vooruit worden geschoven. Ik gooide hem in de bank, Suzan keek me aan met knuisten en wangen onder de pindakaas en wilde graag nog meer.
Het vervelende gevoel zette door in de eilandpolitiek. En vanmorgen lees ik in de Helderse courant “Groen Links, stapt uit Tesselse coalitie.” Jaap de wethouder blijft, dat kan in ons dualistische systeem, maar de mannen struikelen over de zonneweide aan de Pelikaanweg.
Het geduld is op. Er wordt een daad gesteld. Onder het verhaal van de zonneweide zit een hoop ergernis, het lobbyen en buurten buiten de coalitie om. Steun zoeken voor een meerderheid is aan de orde van de dag en de beloftes worden vooruitgeschoven. Dat je dan het gevoel hebt niet serieus genomen te worden kan ik me voorstellen. Maar had je niet beter geduld kunnen bewaren en volgende maand nogmaals het ijzer gesmeed? Zit het ongeduld in de man? In de jonge mens?
Ik probeer de reactie te beluisteren maar Suzan is een en al ongeduld, grote kreten. Het is duidelijk, ze wil nog een boterham. Oma moet over de brug komen, ik maak een fles, ze drinkt hem zo leeg. Een mooi compromis, elkaar ten goede komen en nooit weglopen, want dan is het helaas ……
Jozien