Bewonderenswaardige doorzetter
Marius van Driehuizen. Een begrip. Een boer met een bewonderenswaardig doorzettingsvermogen. Op jonge leeftijd verloor hij een arm, maar hij weigerde bij de pakken neer te zitten. Met één arm bestierde hij de boerderij.
De markante schuur van Driehuizen moet van 1800 zijn. Volgens de overlevering moet er een voorhuis aan hebben gezeten, maar dat ging door blikseminslag verloren. Nadien woonden Klaas en Nel van der Veen-Witte nog een poos in de schuur. Er moet ook een koeienstal in hebben gezeten. Ook toen de koeien al lang weg waren, noemden de Witte’s een deel van de schuur het kalverenhok, en een ander deel paardenstal.
De schuur is stapsgewijs uitgebouwd, tot de markante vorm die het tot de sloop hield. Het mocht dan geen typisch Texelse stolp of boet zijn, volgens Marius was ie beslist “authentiek”.
Simon Witte, de vader van Marius, begon in 1933 op Driehuizen te boeren. Simon was gehuwd met Cornelia Witte van de “Keessie Pieten”, de Witte’s die afstamden van deze pionier uit Het Noorden. Marius was er één van de zes: Jan, Corrie, Nel, Cees, Marius en Ria.
Het buurtschap Driehuizen bestaat voor zover bekend al sinds 1600. De boerderij van de familie Witte had tot de jaren zestig als adres Driehuizen B124. Het vormde een buurtschap met Driehuizen B126 en B128, respectievelijk de boerderij van familie Zijm en de boerderij van gebroeders Koorn.
Later werd de weg tussen Hoornderweg en Westerweg Driehuizen genoemd. De weg die eerder de Hollewal heette, werd omgedoopt in Hemmerkooi. Met als gevolg dat de boerderij het adres Hemmerkooi 7 kreeg. Daar had Marius de pest over in. “Witte van Driehuizen” was namelijk een begrip. “Daarom heeft mijn vader de boerderij Driehuizen genoemd”, vertelt dochter Mariëtte.
Boerderij Driehuizen bood in de Tweede Wereldoorlog een schuilplaats voor Texelaars die moesten onderduiken. In de schuur hebben zich heel wat Texelaars verscholen voor de Duitsers. Tijdens de Russenoorlog wist een Georgiër Driehuizen te vinden. Mariëtte: “Mijn vader heeft dit onthouden als de dag van gister. De Duitsers kwamen op een dag het erf op en vroegen naar de Georgiër. Mijn vader, toen 9 jaar oud, dacht dat dit het einde zou zijn. Hij vertelde mij: “Ik dacht ze schieten vader hartstikke dood." Maar wat ook de familie Witte niet wist op dat moment is dat de Georgiër de Duitsers moet hebben zien aankomen. “Hij was gevlogen en is nooit meer terug geweest. Het liep met een sisser en een trauma af.”
De knop ging om en hij zei tegen zichzelf: Wat nou, ik kan dat niet? Ik kan het wel!
Binnen de familie Witte was al snel duidelijk dat Marius het bedrijf zou overnemen. Maar op zijn twintigste sloeg het noodlot toe. Hij kreeg een ernstig ongeluk met een zaagmachine waarbij hij zijn rechterarm verloor. In die tijd een wonder dat hij het overleefde. De boot ging nog vanuit Oudeschild en het heeft lang geduurd voordat hij in het ziekenhuis aankwam. Zijn broer Cees heeft de arm afgebonden en zijn broer Jan stond onderweg in de ziekenwagen bloed af.
Een lange en zware revalidatie volgde, zijn levensvreugde dreigde in duigen te vallen doordat hij geen boer - zijn roeping – kon worden. Artsen en familie zagen geen mogelijkheid meer tot bedrijfsovername. Ook zelf de eerste jaren niet. Tot dat de knop om ging en hij tegen zichzelf zei: "Wat nou, ik kan dat niet? Ik kan het wel!"
Vanaf dat moment heeft zijn vader hem gesteund in zijn beslissing. En was ook heel streng voor hem. Hij zei: "Nou, kom maar op dan. Laat maar zien!" De eerste klus was hooi binnen halen. Vader Witte haalde hem uit zijn stoel met de woorden "Als je het niet eens probeert, kun je net zo goed meteen in het tehuis voor zielepoten gaan zitten." Harde woorden, maar wel effectief. Met één arm, met hulp van een strohaak, zijn been, kracht en behendigheid wist hij de hooibalen op de kar te krijgen. Zoals hij ook andere klussen wist te klaren. Of het nu trekker rijden, een lam ter wereld brengen, een spijker in de muur slaan of ander werk. Hij kon zelfs een knoop in een touw leggen. Mariëtte: “Thuis zeiden we: Wat zijn rechterarm niet kan, dat kunnen zijn tanden of zijn knieën of de fundering van de schuur. Mijn vader heeft geleerd niet te denken in onmogelijkheden maar in mogelijkheden. Lukt het niet op een reguliere wijze, dan lukt het wel op een andere wijze.”
Marius trouwde in 1967 met Toos, afkomstig uit Lisse. Vader en moeder Witte gingen van de plaats. Zijn broer Cees, die vlakbij een bollenbedrijf had, was Marius’ grote steun en toeverlaat. Cees was niet alleen zijn broer, hij was zijn vriend en zijn rechterarm. Met altijd zijn broer naast zich ging alles goed. Toen Cees veel te jong op 51-jarige leeftijd, op 27 juli 1983 overleed, was hij niet alleen zijn steun, maar ook zijn vriend en rechterarm kwijt.
Er brak een moeilijke en onzekere periode aan. Het was zijn doorzettingsvermogen dat hem hielp deze zware tijd te overwinnen. Het leek alsof hij alles kon. Als het niet ging zoals het zou moeten, dan ging het op een andere manier. Op eigen kracht, met hulp van stagiaires die er de praktijk leerden of op andere wijze. Links of rechtsom werd het werk gedaan.
Toos: “Ik haalde wel stagiaires op van de boot. Dan waarschuwde ik vooraf, dat Marius één arm had. Ze zeiden na een dag of wat: “We hadden het amper in de gaten. Hij deed alles.”
Zoals Driehuizen in de oorlog een plek was die veiligheid bood, zo was dat ook nadien voor velen een soort toevluchtsoord. Voor mensen met trauma, herstellend van een ziekte of anderen kwamen er op adem. Ook menig puberend weglopertjes wist de weg naar Driehuizen.
Mariëtte: “Mijn vader heeft een prestatie neergezet. Gewoon door zijn hart te volgen. Dat heeft hij ons ook geleerd. Volg je hart, alles is mogelijk. Waar ik hem als dochter heel dankbaar voor ben is zijn grenzeloze eerlijkheid. Op het sociale vlak. Hij zei: "Als jij maar eerlijk blijft, dan heb je het alleen maar af te wachten, het komt vanzelf uit. Hij kreeg gelijk, een goede levensles.”
Ook in handel. Marius had er een scherp gevoel voor, of het nu lammeren, bollen, paarden of een auto was. Hij zei: "Goede handel, is handel waar je allebei tevreden bij vandaan loopt. Je kunt de ander het vel over de neus trekken, maar daar haal je je pensioen niet mee. Allebei eerlijk verdienen, dan komt hij volgend jaar terug."
Marius van Driehuizen overleed op 27 juli 2013. Op de dag af 30 jaar na zijn broer, vriend en “rechterarm” Cees.
Gerard Timmerman
