Achter de schermen
Dubbele quarantaine
Wekenlang schrijven over teststraten en coronatesten en dan ben je ineens zelf aan de beurt. Het begon vorige week met een verkoudheid die doorzette, dus er was maar één optie: thuisblijven en bellen met 0800-1202 om een afspraak te maken voor een coronatest. Dat doet even een beroep op het geduld, maar uiteindelijk een afspraak kunnen maken. Test gehad en vervolgens begint opnieuw het binnenblijven totdat je de uitslag krijgt. Dat is allemaal tot daaraan toe, maar vervolgens stort precies tegelijkertijd de internetverbinding van de computer thuis in elkaar en begint er onverwacht een 'dubbele quarantaine'. Op een uitzondering na geen beweging meer te krijgen in de hele internetverbinding, dus de telefoon is opeens het laatste communicatiemiddel met de buitenwereld.
Een luxeprobleem, maar je ervaart wel ineens heel bewust hoeveel je als vanzelfsprekend via internet doet. Edoch; hulptroepen kun je op zo'n moment niet in huis laten, omdat je nog geen uitslag van de GGD hebt (en dus in quarantaine zit) en zelf even naar elders gaan om te internetten is er evenmin bij. Vanuit het niets kun je ineens bijna geen kant meer op. Gelukkig wel hulp op afstand en lieve buren die een handje helpen met de dagelijkse boodschappen, maar internet is en blijft plat. Dat betekent dus veel ruimte voor het besef dat de dagen er heel anders uitzien wanneer je thuis moet blijven en de contacten met de buitenwereld beperkter zijn dan je gewend bent.
Hoe opluchtend is het als je dan verneemt dat de test negatief is en er de volgende ochtend een monteur op de stoep staat die ook de digitale wereld weer toegankelijk gemaakt. Het oude vertrouwde is er weer. Blijft niettemin wel het besef hoe je van het ene op het andere moment aan huis gekluisterd kunt zijn en hoe je bewegingsruimte beperkt kan worden. Iets dat momenteel bij veel meer mensen moet spelen, maar waarvan je je pas echt bewust wordt als je het zelf meemaakt. Iets om alert op te blijven.
Jeroen van Hattum