Finish van voorloper vrouwenhardlopen
Van vrouwen die hardlopen kijkt tegenwoordig niemand meer op. Maar voorheen werd daar wel anders tegenaan gekeken. Coby Bakelaar was één van de eerste vrouwen op Texel die marathons liep. In 1989 begon ze met de Vrouwenloopgroep. Het groeide uit tot een hechte en trouwe groep. Nu, 31 jaar later, neemt ze afscheid.
Coby Bakelaar komt bepaald niet uit een sportief nest. “Ik ben opgegroeid met muziek. Mijn vader (Cor Bremer) was dirigent van Excelsior en mijn zus gaf muziekles.” Het was echtgenoot Piet die Coby aan het lopen bracht. “Piet was gestopt met roken en begon met hardlopen. Op een keer vroeg hij: Ga je mee? Maar al na 200 meter kon ik niet meer. Mijn kinderen zeiden: Stop toch met roken! Dat deed ik en ik ben blijven lopen. Vaak met Piet. Toen hij voor accountant studeerde, overhoorde ik hem onderweg.”
Piet: “Coby bleek talent te hebben voor duursport.” Zij: “Ik kon uren achter elkaar lopen.” Ze deed mee aan strand- en crosslopen, de Halve Marathon van De Waal en ging wedstrijden lopen. Met Piet zat ze ook in het circuit dat in 1984 het initiatief nam tot de oprichting van Atletiekvereniging Texel. “In 1985 liep ik mijn eerste marathon. In totaal heb ik er zes gelopen. In ’86 met Nel Bruining de Marathon van New York”, pakt ze het plakboek er bij. Veel foto’s getuigen van deze prestatie, die ze in 3.54 uur volbracht. “Ik heb de marathon altijd onder de vier uur gelopen. Die in Rotterdam zelfs in 3.33 uur.” Piet stond haar aan de finish op te wachten. “Ineens kwam Coby er aan. Ik zeg: Goh, ben je er nu al? Ik had totaal nog niet op haar gerekend. Een topprestatie.” Voor zover bekend nog steeds de snelste tijd van een Texelse vrouw op de marathon. “Ik kon mijn krachten goed verdelen. De schema’s zaten in mijn hoofd.” Piet met een knipoog: “Coby kreeg nooit last van de vrouw met de hamer.”
“Aan hardlopende mannen was men in die jaren wel gewend, maar tegen vrouwen die hardliepen werd nog vreemd aangekeken. “Ze hebben hem al hoor”, zeiden ze als ik voorbij liep. Maar lopen is heerlijk. Samen, maar ik liep ook graag alleen. Onderweg bedacht ik van alles en kon dingen voor mezelf rechtzetten. Lekker in de natuur, ik genoot er van. Ik dacht: daar moeten meer vrouwen van kunnen genieten. Ik liep zóveel, dat een trainer uit Den Helder tegen me zei: Jij moet ook trainer worden! Ik dacht: waarom niet? Ik ben toen elke zaterdag naar Assen op en neer gereden en heb daar een trainingsopleiding gevolgd. Daarna zette ik een oproep in de krant, voor een loopgroep op de maandag- en de dinsdagmiddag.”
Het bleek een schot in de roos. “Er reageerden meteen veertig vrouwen. Dat werden er uiteindelijk veel meer, in tien jaar tijd al 177, waarvan een deel overigens vrij snel weer afhaakte.” Maar veel blijvers. De vrouwenloopgroep groeide uit tot een hechte club dames, die elke dinsdagmiddag verzamelt op de parkeerplaats van ’t Turfveld, weer of geen weer. Een mix van conditietraining en gezelligheid.
Mix conditietraining en gezelligheid
Aanvankelijk alleen vrouwen. “Als we begonnen, zei ik: Kom op jongens! Een man die voorbij kwam in het bos, reageerde daar eens op. “Dat zijn toch geen jongens! Eén van de dames reageerde direct: Wij zijn gewoon Coby d’r jongens! Ik dacht: Kom op man, doe niet zo idioot."
Maar toch vooral een vrouwenloopgroep. Bij het tienjarig bestaan mocht een verslaggever van deze krant wel mee (foto onder). Het verslag vertelt dat het bepaald niet alleen om gezelligheid draait. Er werd stevig getraind. Ondanks onderlinge conditieverschillen, merken de lopers daar weinig van. “Coby traint op zodanige wijze, dat je er niets van merkt dat een ander beter loopt”, vertelde één van de dames. Niet alleen lopen, er werden ook rek- en andere oefeningen gedaan: billentikken, kaatsen en uitvalpassen, komen in het verslag voorbij.
Coby: “Toen ik door een blessure aan mijn knie zelf niet meer goed kon hardlopen, koos ik een centraal punt en liet ik de vrouwen van daaruit allerlei oefeningen doen. Op de Heidevlakweg liet ik ze weglopen. Dan floot ik en kwamen ze weer terug. Zelf liep ik ook verder en zo schoven we steeds op. Elke keer weer anders, zo houd je het leuk. De sfeer was altijd goed. Als iemand eens wat minder was, dan beurde ik haar op: Goed gedaan hoor!
We groeiden uit tot een vriendengroep, waarin lief en leed werd gedeeld. Als ik voelde dat er iets was, dan gingen we in een kring staan en kon iemand haar verhaal kwijt. Door mijn blessure was het soms wel eens moeilijk. Maar ik kwam er altijd weer opgewekt vandaan. Lopen ontspant, het is ook een soort ontlading van de stress.”
31 jaar na de oprichting van de Vrouwenloopgroep lopen er nog heel wat dames van het eerste uur mee. Ook een aantal heren zijn tegenwoordig van de partij. Zoals toen, nog steeds een combinatie van gezelligheid en conditie. Wellicht in een ander tempo, zoals een aantal dames de hardloopgroep voor de wandelgroep op de dinsdagmiddag heeft verruild.
Voor Coby Bakelaar (73) is het mooi geweest. Afgelopen dinsdag nam ze afscheid en introduceerde ze haar opvolgers Ellen Wisman en Lydia Verweij bij de loopgroep. Een gelegenheid die werd aangegrepen om Coby uitgebreid in het zonnetje te zetten.
Voor wie ook wil hardlopen organiseert Atletiekvereniging Texel meerdere trainingen. Informatie daarover op www.avtexel.nl.
Gerard Timmerman
