Achter de schermen
Verstandshuwelijk
"De dag die je wist dat zou komen is eindelijk daar." Een zin die nationale beroemdheid kreeg door het 'Koningslied' in 2013 en sindsdien aan de lopende band op tafel wordt gegooid wanneer er iets onvermijdelijks gebeurt. Woensdag was er aanleiding voor toen Elias Marseille van GroenLinks een bom legde onder de coalitie. Woest was hij over het standpunt van coalitiepartners VVD en Texels Belang op het gebied van duurzaamheid. Was hij oprecht verbaasd of was de woede gespeeld, vooraf uitgestippeld en keurig met het partijbestuur op papier gezet? Het standpunt kan GroenLinks niet hebben verrast. Het coalitieakkoord had op duurzaamheidsgebied bij het zetten van de handtekening al het ambitieniveau van een 80-jarige mijnwerker.
De sfeer in het verstandshuwelijk is vanaf het begin gespannen. Een scheiding zal zowel bij de ouders als de kinderen in dit huwelijk eerder een zegen zijn dan een vloek. De raadsleden voeren regelmatig oppositie tegen hun eigen wethouder. Het botert ook niet tussen verschillende raadsleden in de coalitie, de standpunten van Texels Belang en VVD enerzijds en GroenLinks anderzijds liggen mijlenver uit elkaar. Geen basis voor een gezellig familiefeest. Hoewel de bravoure van Elias en de dossierkennis van Henry Soyer een hoop verbloemen, heeft GroenLinks de situatie voor een groot deel zelf veroorzaakt. Nog voor de verkiezingen begonnen, was er intern strijd. Hoewel Iede de Vries al acteerde als lijsttrekker ging Sander van Knippenberg als kopman de verkiezingen in. Niemand kende de beste man, maar de partij haalde met de tandem Sander/ Elias twee zetels binnen. Wat volgde was een stap in de coalitie en vanaf dat moment ging het bergafwaarts. Over het intellectuele vermogen van Sander bestaat bij niemand twijfel, maar als wethouder was hij niet op zijn plek. Vanwege een privésituatie stapte de wethouder al op voor hij goed en wel was begonnen. Met de besluiten die in het korte 'tijdperk Sander' werden doorgevoerd en het wachtgeld dat hij ontving, is het al met al een slechte investering geweest.
De arme Jaap Vlaming, die voor de verkiezingen eindelijk uit de raad leek te ontsnappen, werd nu zelfs wethouder. Een wethouder van cultuur die op de Cultuurnacht aangaf niet zoveel met cultuur te hebben. Een wethouder van sport die keer op keer stukloopt als het om tarieven en conflicten gaat. Jaap is er gaan zitten omdat er geen andere opties waren, plichtsbesef kan hem niet worden ontzegd. Maar als de coalitie struikelt, denk ik dat er in huize Vlaming een zucht van opluchting klinkt: vrijheid. Bovendien geeft het de partij ruimte voor een strijdvaardig gezicht naar de achterban, zodat men zich met steun kan richten op de komende verkiezingen. Ik sluit niet uit dat er aardig vooruit is gedacht in de bestuurskamers van GroenLinks.
Hoe het nu verder moet? Daarover komen niet echt antwoorden. Elias studeert inmiddels in Amsterdam. Wie volgt hem straks op? In de wandelgangen klinkt steeds luider dat Sander van Knippenberg geen afstand wil doen van zijn raadszetel, maar het partijbestuur wil of kan er geen antwoord op geven. Ook over het vertrek van Elias wordt weinig gezegd. De regeerhonger van GroenLinks heeft plaatsgemaakt voor het zoeken naar een uitweg. Een samenwerking met VVD en Texels Belang was even dapper als naïef. Het is alsof een die-hard Feyenoorder met een Ajacied trouwt. Ja, dat kan goed gaan. De kans dat het voor spanningen zorgt, is toch vrij groot.
Het is flauw om de bal alleen bij GroenLinks neer te leggen, er zijn immers drie coalitiepartijen. Ik vind het knap dat ze het zolang hebben volgehouden en wie weet volgt er weer een ontsnapping. We moeten het ook niet groter maken dan het is. Als GroenLinks wegvalt, is er zo een nieuwe meerderheid gevonden met CDA, Texel 2010 of PvdA. Het is dan uitzitten tot de volgende verkiezingen. Hopelijk grijpt iedere partij dat moment aan om door te selecteren. Op dit moment is het geheel toch een beetje het Barcelona dat met 8-2 verloor van Bayern Munchen.
Job Schepers