De kant langs
Gouden Driehoek
Er is veel te doen over huisvesting. Daarvoor heeft Texel binnen de provincie tegenwoordig zelfs een status aparte. Waarvoor niet, zou je haast zeggen? Woningtekort op Texel is van alle tijden. Het trof mij als twintiger toen ik het tijd vond om het ouderlijk huis te verlaten. Maar een woning was zomaar niet gevonden.
Toen mijn geduld te lang op de proef werd gesteld, kreeg ik een tip van een bevriende boerenzoon: Koop een stacaravan, zet die op je erf en kruip daarin tot je een huis hebt gevonden. Zo gezegd, zo gedaan. Hans Jimmink, toen van het Kampeercentrum, had voor weinig nog een prima gebruikt exemplaar. We hingen het gevaarte achter de trekker en gaven hem een plekkie bij de bollenschuur in De Prins. Een aansluiting op de waterleiding en stroom en een diep gat in de grond voor de wc. Mijn tijdelijke onderkomen was klaar.
Het beviel prima, zeker het eerste jaar. Maar tijdens de tweede winter, die behoorlijk streng was, bleek het dunne wandje van deze zomercaravan geen partij voor Koning Winter. Bevroren waterleiding, tocht en andere winterse ongemakken. Na nog een kouwe winter vond ik het wel mooi geweest. Ik ging serieus op huizenjacht en vóór de volgende winter nam ik mijn intrek in een echt huis.
Die stacaravan moest uiteindelijk weg van de gemeente. De trekker ervoor en gaan. Dacht ik. Maar er gebeurde niets. Eén blik op het doorgeroeste onderstel leerde dat verplaatsing van die ouwe meuk er niet meer in zat. Ik heb hem ter plekke van de stalen mantel ontdaan en het overgebleven houten skelet in de brand gestoken (waarvoor je toen nog geen bekeuring kreeg). Er bleef niet veel meer dan een smeulend hoopje over.
Ik vraag me af: wat zou er met de chalets van camping De Driehoek, pardon Resort De Koog, gaan gebeuren? Waar moet je tegenwoordig met die dingen heen? Op boerenerven mogen ze niet staan en veel campings zoals die bij de rotonde zijn er niet meer over. Zouden ze eindigen als keet voor de jeugd, piratenstudio, strandtent, teststraat voor corona of naar de overkant?
Maar ook daar heeft “het grote geld” de oude chaletparken verdrongen. Op een ritje langs het Veluwemeer kwamen we er meerdere tegen van EuroParcs, dat eerder dit jaar ook verhuurder “DroomParken” overnam. De lodges, of welke naam ze er ook aan geven, uniform en zakelijk gerangschikt.
Ik hoorde er van op dat die 37 optrekjes bij De Koog voor 3,5 ton per stuk in een paar dagen tijd waren verkocht. Ik ben bang dat het grote geld van de overkant zich niet zal beperken tot deze “Gouden Driehoek”. Voor investeerders is Texel een solide belegging. Ook in coronatijd blijven de toeristen komen, zelfs meer dan ooit.
Voor “durf- en/of roofkapitalisten” zijn hier wel meer nestjes uit te halen. Mede met dank aan goedbedoelde raadsbesluiten: regeling 25%-kwaliteitsverbetering, vakantiehuizen naar 100m2, omzetting (conversie) van kampeerplek naar steen, beddenverplaatsing (handel), etc. Als pleister op de wond het idee uit de politiek elders een plekje te vinden voor de gedupeerde chalethouders. Alsof bedden en compensatiegrond hier voor het oprapen liggen.
Als we dan toch wat leuks met die vorstbestendige en luxe maar overtollige chalets willen doen: misschien ligt ergens nog een driehoekje grond waar jonge woningzoekenden er een tijdje in kunnen bivakkeren.
Gerard