Anders bekeken
69
Mijn U.S.P. (Unique Selling Point) is niet mijn landingsgestel. Nee, mijn voeten hebben in de loop der jaren een gedaanteverwisseling ondergaan. Ze waren weliswaar vrij lang, ik kwam de puberteit uit met schoenmaat 40, maar mooi slank en rank.
Nou, die tijd is voorbij. Nu een ruime 41 en de zomer wijst je daar nog eens flink op. Kun je in de winter met leuke enkellaarzen de boel verdoezelen, nu steken de hallux valgus knobbels uit de sandalen. Een leuk hakje, enig, maar die hamertenen, ontzettend. En de tenen lijken er ook nog wel dwars aan te staan, een krab is er niks bij. Ik probeer een hoop met nagellak en gezellige modelletjes,maar nee. Manlief zei deze week zeer opbeurend:”Ik heb je niet uitgekozen op je voeten”. Nee dat helpt!!
Dan mijn post. Zomaar, afgelopen woensdag, een prachtige kaart uit Twente. U zult het niet geloven; fanmail. Ja,ja, de krant gaat door het hele land! Ik citeer:”Al heel lang lees ik jouw column in de TC en ze zijn fijn om te lezen." U begrijpt; ik liep naast mijn schoenen! Ik gooide ze in de lucht en danste met mijn kreeftenpootjes door het natte gras. Blij met regen, wat een zegen, en blij met Hanneke Paskamp uut Hengelo! Ja een compliment doet goed, eigenlijk moeten we het alle dagen laten regenen van complimenten. Het voelt dan alsof niets je kan deren, je fietst tegen de wind en je wappert met je kleren. “Wat ben je vrolijk?", vraagt manlief. Ik lees de kaart voor. En onderaan staat: ”Als ik in oktober naar Texel kom, neem ik Hengelose koek voor u mee." Vooral dat laatste vindt hij erg leuk.
Opgetogen lopen wij naar boven, maar daar is het plakkend heet. “Pffff, psssst”, hoor ik vlak naast mij. Manlief blaast stoom af en snurkt een beetje tegelijkertijd. Heb ik dat in de hitte. Ik ga op het voeteneind zitten en open het raam. Wat een zaligheid, met de gordijnen aan de kant kijk ik naar een prachtige sterrenhemel en voel de verkoelende wind op mijn blote bruine lijf en armen. In de verte zie ik de dijk, de zee en ik besef onze rijkdom.
Ik dommel wat en strek mijn benen weer uit. Oh, wat heerlijk bij dat open raam. Ik droom weg en dans zomaar naar de zee, huppelend op tenen... een leuke vrouw met koek komt me tegemoet... “Wat doe jij nou, we zijn hier niet in Frankrijk!” Manlief schudt me wakker en ik kijk om me heen; we liggen kop aan kont. Ja serieus, hij ligt aan mijn voeten en ik begin te lachen. “Ha,ha, nooit gedacht dat je mijn landingsgestel nog eens zou kussen schat!!”
Jozien