Achter de schermen
Toeristen
Noem het gerust een contrast op het gebied van toerisme en recreatie waar ik de afgelopen dagen voor de krant mee te maken had. Het begon met een bericht over mensen die het afgelopen donderdagavond - vlak voordat de laatste boot vertrok - nodig vonden om uit de wachtrij bij de boot te ontsnappen en via fietspad of andere zijde van de Pontweg voor te dringen om toch maar vooral de laatste boot te halen. Dat je met voordringen in feite een ander een plekje aan boord ontzegt, was kennelijk niet van belang.
Het riep bij mij voorzichtig de vraag op wat voor gedachtenwolkjes er in dergelijke voertuigen hangen. Alsof de bemanning van TESO bij terugkeer op 't Horntje de laatste boot doodleuk volgens schema afmeert, de rij wachtenden die er nog staat een prettige nacht wenst en nog een beetje opvrolijkt met de mededeling "dat ze morgenochtend als eerste aan de beurt zijn...." Kom nou toch! Die varen een keer extra naar de overkant als je op tijd in de rij staat maar niet meteen mee kan met de laatste boot; de huiswaarts kerende toerist wordt echt niet zomaar aan het lot overgelaten.
Ik vroeg me ook af wat voor gedachtenwolkjes er hingen bij degenen die het van het weekend nodig vonden om alle, maar dan ook werkelijk alle restanten van een barbecue te verstoppen achter een betonblok van één van de uitkijkpunten langs De Staart. Gezien de hoeveelheid afval durf ik op voorhand te spreken van meerdere personen die van de barbecue moeten hebben genoten. Maar dan zou er toch minimaal één tussen moeten hebben gezeten bij wie in ieder geval even de gedachte moet hebben gespeeld 'dat het misschien toch niet zo handig was' om de rotzooi zomaar achter te laten. Kennelijk niet en was het een kwestie van alle rommel tactisch neerzetten achter het betonblok en snel wegwezen. Voor de achtergrond; als het plastic/blik dat er stond door een weiland gaat zwerven kan het bij een koe dan wel een ander dier in de maag komen met alle ellende van dien.
Maar goed, dat was de ene kant van het contrast waar ik de afgelopen dagen mee te maken had. De andere kant was leuker; dat was een bezoek aan een mevrouw die voor het zeventigste jaar als toerist op Texel te gast was. Mijn eerste gedachte; hoe oud is zij wel niet, maar ze was gelukkig al bij 1,5 jaar begonnen met tellen. Ik ontmoette haar en haar man zaterdagochtend bij Hotel De Boschrand waar de rest van de familie met een speurtocht op pad werd gestuurd om te zien waar de familie de afgelopen zeventig jaar zoal op het eiland was geweest. Zij kwam al sinds 1950 jaarlijks naar Texel, haar man sinds 1966.
Wat mij trof bij deze mensen was dat ze het na al die jaren nog steeds gewoon fijn vonden om op het eiland te zijn. Wandelen in de duinen, een vaste kamer in het hotel en de wetenschap dat er in het hotel bij het eten rekening werd gehouden met de diabetes van de man. Het werd gewaardeerd. Dezelfde man bleek tijdens zijn wandelingen over Texel ook steevast een tas mee te nemen om onderweg rondslingerend afval op te ruimen. Dat was andere koek dan stiekem een barbecue wegmoffelen achter een betonblok. Dan heb je oprecht hart voor de plek waar je als gast bent.
Het gesprek met de jubilarissen riep weer even het besef op dat er veel meer van dit soort mensen zijn die al jarenlang één of meerdere keren het eiland bezoeken en dan ook gewoon met plezier op Texel zijn. Gasten die je over het algemeen amper hoort en ziet, die de boel ook niet lopen te slopen, maar die in alle rust op het eiland zijn om te genieten van de vele schoonheden die Texel te bieden heeft. Gasten die vervolgens aan de overkant vaak ook de beste ambassadeurs voor het eiland zijn.
En ik gok er zomaar op dat dit soort jarenlange trouwe gasten ook zeker géén gasten zijn die opeens gaan voordringen bij de boot als ze denken dat ze worden overgeslagen. Ik voorzie daar hooguit wat 'ongeduld' als ze in de rij náár het eiland toe staan... Kortom, dit zijn gasten om te koesteren en trots op te zijn.
Jeroen van Hattum