Anders bekeken
Podium of jodium….
Afgelopen week gebeurde er in de Ronde van Polen in de eindsprint tussen twee Hollanders iets afschuwelijks. Het parcours eindigde in een afdaling. Met ruim tachtig kilometer per uur troffen de wielrenners elkaar op de parcours voor de meet. Dylan Groenewegen voelde dat Fabio Jakobsen langszij wilde komen en probeerde het dicht te houden over rechts, waardoor de 23-jarige Jakobsen door en over de borden werd gelanceerd.
Hij ligt in kritieke toestand in het ziekenhuis, een verbrijzeld gehemelte en luchtpijp, gebroken kaken en oogkassen, het is een wonder dat de man nog leeft. Dit had niet mogen gebeuren, nee de grenzen worden voortdurend opgezocht en verlegd. Als je het filmpje van bovenaf bekijkt zie je dat er meerderen de dupe worden van deze actie. Of van het eindigen op deze plek? Het is maar hoe je het bekijkt.
Of je nu de motorraces of de Formule 1 met Max aanschouwt, met veel durf en techniek alleen kom je er niet. Iets maakt zich in de mens meester waardoor deze de crashes trotseert, ja zelfs opzoekt. En iets is er in de organisatie en natuurlijk ook de toeschouwer die de grenzen van die spanning toejuicht. Je moet echt veel van die sport houden, wil je dat riskeren zou je zeggen. Ik zit al met de billen geknepen als de Ronde van Oosterend voorbij scheurt op de Achtertune. Nee dit parcours, deze tactiek is een brug te ver, dat is wel duidelijk.
Over bruggen gesproken. Onlangs waren de turnsters in het nieuws, er wordt een Russische tactiek bij de coaches toegepast waar de honden geen brood van lusten. De meisjes waren bang, bang voor datzelfde brood, bang voor de weegschaal en bang voor de vernederende opmerkingen. “Ik zou mijn dochter niet op turnen doen”, sprak ons aller Epke uit.
En de herencoaches kwamen met krokodillentranen in beeld. Net alsof ze nu pas beseften waar ze al die tijd mee bezig waren geweest. De turnbond KNGU die de klachten jarenlang in de doofpot stopte, was ook zeer geschokt, net alsof ze het voor het eerst hoorden. Meisjes die een trauma met zich meedragen de rest van hun leven; was dat de bedoeling?
Een gezonde geest in een gezond lichaam, "mens sana in corpere sano", ik heb het al jaren als lijfspreuk. Hier is dus de geest aan de haal met wat gezond is. Manlief, zelf een enthousiast wielrenner, geeft in één zin het antwoord:”Topsport is ook niet gezond lieverd." Nee inderdaad en jodium is alleen een doekje voor het bloeden, tussen de oren zal het echt veranderen moeten en ik hoop met heel mijn hart dat de breuken en wat al niet meer tussen de oren van Fabio zullen helen….
Jozien