Schilder met passie voor Texel
In zijn jeugd schilderde Gerd Jan Roos al strandgezichten met zonsondergangen en eigenlijk heeft hij nooit iets anders gedaan dan schilderen. Hij had het zich grotendeels zelf aangeleerd, aangevuld met privélessen van Hugo Landheer uit Aerdenhout.
Op z’n 19e emigreerde Gerd Jan naar Nieuw-Zeeland en werkte daar als beroepsschilder. Hij omschreef het als een “nieuw” land met veel felle kleuren. Als schilder voelde hij zich er niet helemaal op zijn plek. Hij miste het oude (cultuur)landschap met z’n boerderijen, slootjes, hekjes en paadjes, het warm-grijze licht en het perspectief, dat wisselt met de seizoenen.
Na een poosje keerde hij terug naar Texel. Daarover zei hij: "Je zult niet veel plekken vinden op deze wereld waar je zo een grote diversiteit hebt in het landschap.” Eerst pendelde hij heen en weer met echtgenote Saskia, die hij in Nieuw Zeeland had leren kennen. Hier deed hij dan voor jaren inspiratie op. Later keerde hij met zijn gezin definitief terug en vestigde zich in de oude stolpboerderij annex atelier De Texelse Reede in de De Ruijterstraat.
Licht
In zijn schilderijen, gemaakt met olieverf op linnen, is het Texelse landschap een terugkerend element. Gekenmerkt door het typische Texelse licht. Een eigen stijl en benadering voor de zee, duinen en alles wat Texel mooi maakt. Hij vereeuwigde veel herkenbare plekjes op een bijzonder realistische wijze, vaak met een typisch Texelse tuunwal, een hek of ander element op de voorgrond. Hij hoefde voor zijn inspiratie vaak niet ver weg, de omgeving van Oudeschild en de Hogeberg waren terugkerende onderwerpen. Ook Texelse stolpboerderijen schilderde hij graag.
Zeegezicht
Naast landschappen schilderde hij dieren, kinderportretten, stillevens, strand, zee, kotters, etc. Zijn meesterwerk is wellicht een kolossaal zeegezicht, een doek met een omvang van maar liefst 2,5 bij 1,25 meter. Het olieverfschilderij toont de branding van de Noordzee na een roerige periode met noord/ noordwestenwind. “Dan is de zee veel blauwer. Bij een zuidwestenwind krijgt de zee een meer groen-bruinige kleur. Als je de dagen na een noordwesterstorm op het strand loopt zie je nog die volmaakte golven met mooie koppen”, vertelde hij tijdens het schilderen in 2017. Een langdurig project, zeven dagen per week, vier uur per dag werkte hij er aan.
Hij haalde er de krant mee, net als die keer dat hij tijdens het graven van een vijver in zijn achtertuin op overblijfselen van voorwerpen uit de periode van 1700 tot 1825 stuitte. Het bleek om een eeuwenoude afvalput te gaan. Er kwam een indrukwekkende hoeveelheid scherven van aardewerken kopjes, borden, kruiken en schalen tevoorschijn, maar ook pijpenkoppen, parfumflesjes en andere spullen. En enkele curiositeiten, zoals een restant van een cocosnoot en het karkas van een schildpad. De vondsten exposeerde hij in een speciale vitrine in zijn atelier en hij maakte er ook stillevens van.
Hij wilde zijn kennis graag overdragen op de jeugd. Zo begeleidde hij leerlingen van basisscholen tijdens kunstprojecten. Hij was best onder de indruk van het talent van sommige leerlingen. “Zo snel als ze dingen oppikken. Ik hoop dat ze er verder mee gaan. Schilderen is durven en je moet de kwast het werk laten doen, ondertussen steeds de harmonie in het werk in het oog houdend. De kwast moet dansen”, legde hij uit.
Schilderen is durven, je moet de kwast het werk laten doen
Woensdag overleed hij aan de gevolgen van een ongeval dat hem eerder dit jaar overkwam. Gerd Jan Roos werd 61 jaar.
