Wat ik zeggen wou
Ons Nationaal Park
Bewust noem ik het Nationaal Park van Texel “ons park”. Het is nl. van ons allemaal, niet alleen van een verdwaald groepje Texelaars. Het is onderdeel van het Werelderfgoed Waddenzee dat zich uitstrekt tot voorbij Denemarken. Het park is te vergelijken met het Rijksmuseum in Amsterdam met al zijn kunstschatten en heeft een vergelijkbare materiële en immateriële waarde en rijkdom. Elk stuk in het Rijks wordt beschermd door oplettende suppoosten en daardoor ook door het aanwezige publiek. Je wordt desnoods, als je je misdraagt, met vereende krachten buiten de deur gezet!
Waarom ontbreekt bij de allereerst verantwoordelijken, de overheden, en een kleine groep onwillige bezoekers het besef, dat we hier iets uitermate waardevols inhanden hebben. Regelmatig wordt dat kostbare bezit dat praktisch geheel toegankelijk is, door een minderheid van gebruikers ervan, geweld aangedaan.
Ons park is van niet- te- schatten waarde voor de Texelse economie, voor de diversiteit van landschap en ecologie. Het wordt elke dag door duizenden bezocht en gewaardeerd, maar ook door enkele tientallen anonieme cultuur- en natuurbarbaren beledigd en beschadigd achtergelaten.
Er zijn naast de drie, door ons gefinancierde, gezagdragers - gemeente, provincie en rijk - nog een aantal instanties die lijdzaam toekijken en niets doen. Nee, ze verwachten dat de andere bezoekers en recreanten de misdragers terechtwijzen, terwijl ze weten dat dit slechts een grote bek, hoon en scheldpartijen uitlokt.
Wordt het onderhand niet eens tijd dat ons erfgoed beschermd gaat worden door kloeke handhavers, niet vanachter hun bureau, maar kordaat en effectief in het veld?
Rien Mast, Den Burg