De kant langs
Bekijk het maar
Soms word je teruggeworpen in de tijd. Zo’n moment deed zich voor toen ik in het archief stuitte op de fotobrochure “Bekijk Het Maar…” Bij het doorbladeren werd ik als in een tijdscapsule meegenomen naar 1992. Beelden van dingen die voorbijgaan, voltooid verleden tijd. De foto van Dokter Barnard met een pasgeboren baby in zijn handen. De sympathieke huisarts uit Oosterend is al vele jaren niet meer onder ons en voor zijn huidige collega’s is de verloskunde al lang een gepasseerd station.
Verderop een ander staaltje van verloskunst. Dierenarts Loek van Vliet, al een tijdje met pensioen, en veehouder Hans Stark (als zodanig nog actief) trekkend een kalf uit een koe. “Piet is open”, staat er bij de foto waarop Piet Zijm voor strandpaviljoen De Krim Paal 28 een sjekkie rookt. Ik weet niet of Piet nog rookt, maar ik denk het niet. Strandpaviljoenhouder is hij al heel lang niet meer.
In een weiland van Jaap Lap voor het Hoornderkerkje snijdt slager Willem Goënga een stuk vlees. Verderop een mooi gedekt tafeltje, zelfs met bloemetjes. Maar voor wie? Zou dat voor grondeigenaars Jaap en Anja Lap zijn? Een welbekende knipoog van fotograaf Pieter de Vries. Zoals het bijschrift bij de foto waar architect Alkema omhoog naar een boomhut kijkt. “Jammer dat we de opdracht voor dit bouwproject op hoog niveau gemist hebben…”
Pikant is de foto, gesponsord door een bekende Texelse modezaak, van een dame in spijkerbroek met een blote borst. Gefotografeerd achter een raam, alsof we bij haar naar binnen gluren Zou zo’n halfblote foto het tegenwoordig nog halen? Wie is deze dame trouwens? Geen idee, haar hoofd staat niet op de foto.
Nostalgie troef bij de foto voor Rôtisserie, tegenwoordig Brasserie ’t Kerckeplein in Oosterend. “Hier stap ik voor uit”, staat er bij het rijtuig met paarden. In de dame die uitstapt herken ik mijn oud-collega Cobie Daalder, broer Jan staat er fier bij en neef Peter Dros reikt haar de hand. De koetsier op de bok moet Piet Daalder zijn.
Niet toevallig, dit familiegezelschap zo bij elkaar. Piet Daalder was samen met Jos Bakker (van Astrid) de uitgever van de luxe fotobrochure, waarvan de foto’s volgens de makers een doorsnede tonen van de Texelse samenleving. Geen woord teveel gezegd.
Indrukwekkend is de dubbele pagina met een foto van onze kottervloot, met op de achtergrond Oudeschild. Ik tel er een stuk of zestien. Of dat ze in 1992 allemaal waren weet ik niet, maar zóveel hebben “we” er nu lang niet meer. De foto van de redder bij het Maritiem en Juttersmuseum, bij molen de Traanroeier, zou je eerder bij Flora maken. Het beeld van liefst zeven pastores van het eiland bijeen zou je nu ook niet meer kunnen maken. Aan alles komt een end: “Ten leste…” toont een rouwstoet, met voorop Arie Maat.
Bijna was ik er eentje vergeten. “De mensen achter het nieuws” toont de negen lokale journalisten, destijds werkzaam op het eiland. Allemaal met hun eigen krant. Voorop Frans, toen hoofdredacteur, achter hem Tessa. We moesten de krant omhoog houden. Harry zit er achteraan wat eigenwijs bij, illustratief voor zijn status aparte.
Gerard