Afbeelding
Foto: Evalien Weterings

De Eilandadvocaat en de grote vakantie


Het is weer vakantietijd en ondanks de nationale “Staycation” is Texel als vanouds volgestroomd. Met behulp van pijlen en stickers op de grond worden toeristen en Texelaars verzocht om 1,5 meter afstand te houden. Bij iedere winkel staat een pompje met desinfecterende gel en de winkelwagentjes in de supermarkten zijn nog nooit zo schoon geweest. Als de zon schijn en de temperatuur loopt op, is het of op Texel Corona niet (meer) bestaat.

Tot een paar jaar geleden deed ik veel strafzaken en één van de cliënten uit die tijd was veroordeeld tot twaalf maanden gevangenisstraf. Zo een lange straf is in Nederland niet zeldzaam als er sprake is van drugs in combinatie met witwassen. Tot dan had ik mijn cliënt uit de cel weten te houden, maar nu moest hij er toch echt aan geloven. Op 12 februari, nota bene zijn verjaardag, moest hij zich melden bij Justitieel Complex Zaanstad.

De hele strafzaak had meer dan acht jaar geduurd en inmiddels had mijn cliënt zijn leven gebeterd. Ondanks dat hij wist dat hij zich op enig moment moest gaan melden, stapte hij met het lood in de schoenen de gevangenispoort binnen. De eerste maand moet je in de gevangenis je plekje vinden en het lukte mijn cliënt om het baantje van reiniger te bemachtigen. Hierdoor kon hij vaker van zijn cel af en had hij meerdere voorrechten. Mijn cliënt lag goed bij de medegedetineerden en de bewaarders en had altijd voor iedereen een vriendelijk woordje over. “Meester”, zei hij, “Ik moet het er beste van maken. Deze straf heb ik verdiend, maar het ergste vind ik het voor mijn kinderen. Die zijn nu twee en vier jaar oud en kennen alleen de papa van nu en niet de boef van vroeger.”

Maar toen brak Corona uit in Nederland. De gevangenissen gingen op slot, bezoek was niet langer toegestaan en pas na zes weken was er een videoverbinding met zijn gezin mogelijk. Na de eerste versoepelingen in juni bezocht ik hem weer. Door de maatregelen kreeg hij geen verlof en moest hij wachten tot de maatregelen verder werden opgeheven. “Met mij gaat het goed en ik kom er wel door heen en laten we eerlijk zijn: buiten mis ik nu ook niks!”, grapte mijn cliënt. Maar ik zag ook een kleine traan en wist dat hij zijn twee kinderen en zijn vrouw natuurlijk vreselijk miste.

Vorige week bezocht ik hem weer en mijn cliënt was in een vrolijke stemming. Die ochtend was zijn gezin voor het eerst weer langs geweest. Omhelzen mag nog steeds niet, maar ze lieten hun blijdschap er niet door verpesten. Tijdens mijn bezoek vertelde ik over de voordelen van het wonen op Texel en thuisblijven in Coronatijd. Wij hoeven deze vakantie nergens heen: gewoon in de tuin met een goed boek, lekker wandelen en het hoofd leegmaken op De Hors of in De Slufter. “Ach ja”, zei mijn cliënt met een brede glimlach, “dat klinkt bijna als mijn grote vakantie dit jaar: thuisblijven, lekker nietsdoen en vooral wegblijven van de drukte.”

Beiden bulderden we van het lachen en toen ik de spreekkamer uitliep keken de bewaarders mij vol verbazing aan. “Wat was er zo grappig?", vroegen zij. “We konden jullie aan het eind van de gang horen lachen.” “Zo toevallig”, zei ik, “mijn cliënt en ik hebben dit jaar dezelfde vakantieplannen.” De bewaarders begrepen dat ze er bij hadden moeten zijn om hiervan de humor te begrijpen en keken mij meewarig aan. Na alle controles liep ik de gevangenis uit en pakte mijn flesje desinfectiegel uit mijn tas. Terwijl ik mijn handen ontsmette, keek ik tevreden naar de zon en besefte ik dat ik vrij was. Eindelijk vakantie.

Vincent van der Velde,

De Eilandadvocaat