@txl
Laatste loodjes
De laatste loodjes tellen het zwaarst. Of dat nou het halen van je diploma is, het afmaken van een verbouwing of de marathon rennen; het einde is het pittigst. En dat geldt ook voor je zwangerschap. En als ik even lekker mag zeuren; ik ben het wel een beetje zat.
Mijn rug voelt meer alsof alle wervels gebroken zijn zo onderhand (naja, gekneusd), het maagzuur dat omhoog komt is niet aan te slepen en bukken gaat ook niet meer zoals het altijd ging. Ook de zwangerschapsdementie neemt het langzaam over, zo zou ik al een week eerder in de krant verschijnen, maar ik bedacht me twee dagen na de krant dat ik het vergeten was.
Oké, het is klagen uit weelde. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik en het kindje verder gezond zijn en dat ik überhaupt zwanger mag zijn; er zijn een hoop vrouwen die nog tien keer meer maagzuur zouden willen hebben, als ze maar zwanger zijn.
Ik weet niet of we al in de laatste loodjes van de coronacrisis zitten, dat hoop ik stiekem wel een beetje, dat zou betekenen dat de ziekte onder controle is, maar ook dat voelt als laatste loodjes. De maatschappij start langzaam weer op en nu voel je soms de impact van de afgelopen weken.
Hoe je allemaal zo goed en kwaad als het gaat probeert op te staan, alles weer te laten draaien, gezond te blijven en totaal niet wetend hoe dat in de toekomst vorm moet krijgen. Zouden we altijd een 1,5 meter samenleving houden? En kunnen wij als mens dat psychisch wel aan? En kunnen wij als mens dat überhaupt of stagneert het leven dan compleet?
Nu heb ik lichtelijk smetvrees, ja ik geef het toe, en vind ik het zelf niet zo erg dat alles goed schoon gehouden wordt. Maar er zijn ook mensen die zeggen dat we te schoon zijn en daardoor minder weerstand hebben. Ik ben benieuwd naar al de ontwikkelingen rondom deze crisis. En verder worstel ik me in ieder geval door de laatste loodjes van mijn zwangerschap en kijk ik uit naar de geboorte van ons tweede kindje.
Emily Westdorp