Anders bekeken... - Aanstekelijk
Aanstekelijk...
Soms ontmoet je iemand, waar je jarenlang mee op school hebt gezeten, waar je mee op hetzelfde eiland woont, in een ver weg oord en niet in je woonplaats zelf.
De verrassing is des te groter, wij liepen deze winter door de sneeuw in Winterberg, in een berijpt landschap, toen ik een groot fototoestel zag met daarachter Connie en Jos uit Oudeschild.
Het was prachtig om ons heen en na een: "He Connie", "He Jozien, jullie hier!”, vroeg Connie of ik een foto van hun twee wilde maken. Ja, wanneer heb je die kans? Samen in zo'n sprookjeswereld! Ik bekeek de mega Canon met lens en dacht: als dat maar goed komt.
Maar het kwam goed en zij nam een foto van ons, ijdel als we zijn. Ze is goed in foto’s maken, echt goed. Een paar weken geleden legde ze voor de krant een familie eend vast tussen de wilde orchideeën in het Krimbos. Met telelens, zo zuiver als glas.
Toen manlief vroeg waar ik een stuk zou willen lopen met Pinksteren dacht ik meteen aan dat mooie kiekje. We reden naar De Cocksdorp en daar genoten we van de schitterende paarse harlekijn en de nog mooiere gevlekte orchus. We zijn er even gaan zitten om het op ons in te laten werken en ik nam met mijn mobiel wat foto’s, om nog wat na te genieten thuis.
Tijdens het koffiebezoek 's middags liet ik ze zien aan schoonmoeder, ze vond het prachtig, ze zou het eigenlijk ook wel eens willen zien. Zo hielden wij een oude traditie in ere, Bossiesdag, weliswaar niet het Bossie op de Hoge Berg, maar het Krimbos. De volgende morgen togen we op pad, gewapend met koffie en koek.
Moeder Lena was hier in geen jaren geweest en keek vol bewondering naar de sprookjeswereld om haar heen. Blauwe Libellen vlogen af en aan ,vogels zongen talrijk, paarden met veulentjes, en natuurlijk die schat aan orchideeën. We leken wel alleen in dit mooie paradijs. Ik maakte ook wat foto’s natuurlijk, dat begrijp je, en we gingen heerlijk zitten op een bankje in de zon. Bekers uit de tas en vers gezette koffie met een brownie.
Vakantiegevoel, uitgaan in eigen land, op ons eigen eiland, in onze eigen achtertuin. Het grote hart wat je verwelkomt langs de weg versterkt dat positieve gevoel. Ik moest wel wat kriebelen, het jeukte op mijn kuiten, moeder Lena zag ik ook wat verschuiven op haar plek en over haar scheenbenen krabbelen. Kwamen daar de muggen op onze lekker ruikende onderdanen af of waren het mieren? Of beiden? We waren heerlijk zoet natuurlijk, zeer aanstekelijke prooien!
Jozien