in 1970 opgeheven
De Texelse politiek was diep verdeeld, blijkt uit een artikel in de Texelse Courant van 14 april 1970. Het college van B en W bestond destijds uit burgemeester Sprenger (PvdA) en twee wethouders: Joustra (Texels Belang) en Daalder (AR). In een brief aan de gemeenteraad legde het college hun verschil in mening uit.“Burgemeester Sprenger en wethouder Joustra voeren aan dat het vraagstuk geheel in de privé-sfeer ligt en tot de eigen verantwoordelijkheid behoort. Een beslissing daarover dient door de individu zelf genomen te worden.” Voor minderjarigen moest de nadruk daarbij liggen “op de opvoedende taak en de voorlichting door de ouders”. Sprenger en Joustra noemden het bovendien ‘inkonsekwent’ regels te stellen voor kamperen, “terwijl dit voor hotels, pensions en gemeubileerde woningen niet het geval is”.
Wethouder Daalder zag het anders: “De wijzigingen in het gedragspatroon en de moraal, waarbij een veel grotere vrijheid te constateren valt op het gebied van de openbare orde en de zedelijkheid, hebben een ongunstige invloed op de samenleving. Het vervallen van de gebodsbepaling houdt het gevaar in dat de onzedelijkheid zal toenemen. Het vervallen van de gebodsbepaling betekent een ontkenning van de opvatting van een groot deel van de Nederlandse bevolking inzake de waarden van huwelijk en gezin.”
Volgens Daalder moesten niet alleen ouders hun verantwoordelijkheid dragen, maar had ook de overheid “als draagster van het gezag (…) een begeleidende en beschermende taak”. Hij pleitte er daarom voor in de gemeentelijke kampeerverordening een artikel op te nemen dat de geschrapte kampregel nummer 5 van de ANWB zou vervangen. In het (meerderheids)voorstel dat Sprenger en Joustra naar de gemeenteraad stuurden, werden geen bepalingen opgenomen om gemengd kamperen beperkingen op te leggen. Overwogen was nog een leeftijdsgrens te stellen, om zo alle koppen in één zak te krijgen, maar dat gebeurde uiteindelijk niet.
Het vervallen van de oude bepaling betekende ook dat de exploitanten van de kampeerterreinen een grotere verantwoordelijkheid zouden krijgen. “In de praktijk zal dit tot gevolg hebben, dat er terreinen zijn met veel en met weinig beperkingen, want iedere exploitant houdt de bevoegdheid voor zijn terrein nadere regels te stellen.”
Publiciteit oorzaak van veel moeilijkheden
In de gemeenteraadsvergadering kwam het een week later tot een felle discussie. ‘Mejuffrouw’ Luysterburg (CHU) kon zich niet in het standpunt van burgemeester Sprenger en wethouder Joustra vinden, maar ook niet in dat van wethouder Daalder. “Zij vindt dat de verantwoording bij de volwassene moet liggen. Waarbij zij onder volwassene ieder verstaat van 21 jaar en ouder. Redenerend vanuit dit standpunt kan mej. Luysterburg gemengd kamperen van personen van 21 jaar en ouder toestaan, maar onder die leeftijd wil zij een verbod.”
Mevrouw J. Koning-Bruin (PvdA) noemde zowel Luysterburg als Daalder ‘inkonsekwent’. “Zij vindt dat volwassenheid niet bepaald wordt door de leeftijd. Ook haar fractiegenoot J.J. Westdorp sprak van een ‘privé-aangelegenheid’. Bovendien achtte hij een controle op leeftijd ‘onuitvoerbaar’. “De heer Smit (KVP) stelt dat men met die moeilijkheid niet te maken zal krijgen wanneer men de methode volgt: wie doet als zijnde getrouwd, gaat naar de echtparen-afdeling.” Wat hij daarmee precies bedoelde, wordt niet duidelijk. Met mejuffrouw Luysterburg was Smit het eens dat er een leeftijdsgrens van 21 jaar moest komen. Mevrouw Koning-Bruin reageerde nuchter “dat wat ’s nachts verboden wordt, ook overdag plaats kan vinden”. F. Standaart (Texels Belang) sloot zich bij mevrouw Koning-Bruin aan, C. Koorn (CHU) zat op dezelfde lijn als zijn fractiegenote mejuffrouw Luysterburg.
Burgemeester Sprenger gooide al zijn overtuigingskracht in de strijd en probeerde de raad ervan te overtuigen dat de voorstanders van het schrappen van het verbod “niet de eventuele gevaren daarvan onderschatten”. Hij stelde bovendien twee prikkelende vragen: “Is gemengd kamperen altijd onzedelijk en gemengd logeren niet?” En: “Is gemengd kamperen altijd gevaarlijk en kamperen met hetzelfde geslacht altijd ongevaarlijk?”
De burgemeester wees er op dat “niet het ’s nachts in één ruimte zijn van verschillend geslacht, maar wat men er eventueel doet onzedelijk kan zijn”. Bovendien moest volgens hem niet worden vergeten dat tenten en caravans weliswaar één geheel zijn, maar uit meer ruimten kunnen bestaan. “Zou men dit dan ook moeten verbieden?” Ter geruststelling wees Sprenger erop dat burgemeester en wethouders altijd nog bevoegd bleven in te grijpen op terreinen waar naar hun oordeel ‘ontoelaatbare dingen’ gebeurden. “Van de vrije hand geven is dus geen sprake.”
Het betoog van de burgemeester leidde niet tot andere opvattingen, maar de discussie ging nog even door, ook tussen de beide wethouders. “De stelling van wethouder Daalder dat vrij kamperen opvattingen omtrent waarden van huwelijk en gezin zou ontkennen, viel niet in goede aarde bij wethouder Joustra.”
Mevrouw Koning en Daalder gingen met elkaar in debat over seks en onzedelijkheid en beperkten zich daarbij niet tot het onderwerp. Zo verwees Koning naar Scandinavische landen waar pornografie vrijgegeven is, “met tot gevolg minder excessen op sexueel gebied”. Opvallend was ook het betoog van Westdorp. “(Hij) is van mening dat niet zozeer de sex zelf als wel de publiciteit die het onderwerp krijgt oorzaak is van veel moeilijkheden. Hij stelt dat sexuele excessen niet veel meer voorkomen dan vroeger, maar dat deze wel meer naar buiten treden.”
Daalder liet zich niet overtuigen en zei het gezin te beschouwen als “de cel van de maatschappij”. “Het gezin, de huwelijkse staat, zal dus in ere gehouden moeten worden, want een verwording van het gezin impliceert aldus een verhouding van de maatschappij.”
Toen de burgemeester zich realiseerde dat de raad het niet eens zou worden, bracht hij het verbod op gemengd kamperen in stemming, “met genoemd resultaat”.