Mooi als je mensen raakt bij uitvoering
Hoe bent u op Texel terecht gekomen?
Ik ben opgegroeid in Zeist en daar ontmoette ik Cor, die als bioloog bij het Rijksinstituut voor Natuurbeheer in Leersum werkte. Toen hij op Texel werd gestationeerd ben ik, na een periode in Groningen, ook hierheen gekomen. We kochten een huis in Den Burg, trouwden, kregen 2 kinderen en nu wonen we alweer ruim 30 jaar in De Waal.
Wat voor werk heeft u gedaan?
In Groningen werkte ik bij Wolters-Noordhoff en studeerde ik Engels. In 1982 ging ik aan de slag bij de Vrije School in Bergen. De school was nog maar net gestart, met 2 klassen. Het was ontzettend leuk en leerzaam om deze school met een klein groepje leerkrachten op te bouwen. Ik heb er bijna 20 jaar gewerkt. Toen wilde ik wat anders, dichter bij huis en kreeg ik een baan bij de muziekschool op Texel. Als coördinator kon ik leuke, nieuwe cursussen opzetten, zo kwam bijvoorbeeld de afdeling Beeldend erbij. Na ruim 7 jaar verlangde ik toch weer naar het onderwijs en belandde ik bij het ROC in Den Helder, waar ik de laatste 10 jaar vóór mijn pensioen heb gewerkt.
Stimuleer mensen op de fiets te gaan en de auto thuis te laten
Wat is het mooie aan muziek maken?
Ik ben zo’n beetje mijn hele leven al met muziek bezig. Piano- en zanglessen, zingen in koren en kleine ensembles. De mooiste tijd was de periode dat ik in het koor van de Nederlandse Bachvereniging zat. In die 15 jaar heb ik zóveel prachtige muziek mogen uitvoeren, met gerenommeerde dirigenten, een fantastisch orkest en dito solisten. Het is heerlijk om met elkaar muziek te maken, voor mij veel fijner dan in m’n eentje. Eerst is er niks, hooguit noten, daarna ga je met z’n allen zingen en spelen en ziedaar…..er ontstaat iets waar je opeens kippenvel van kunt krijgen, de tranen in je ogen kunnen schieten. Bij uitvoeringen is het voor mij het mooiste als je iets op mensen kunt overbrengen, je mensen kunt raken. En dan maakt het niet eens zoveel uit of je in een (semi-)professioneel koor zingt of je een uitvoering geeft met een amateurkoor.
Wat heeft u met de Engelse taal?
Als puber was ik al dol op Engels. Op school praatte ik tot ergernis van mijn super-Britse docent met een Amerikaans accent, maar dat verdween snel toen ik met vriendinnen door Engeland liftte. Ik vind het een bijzonder volk, met hun vriendelijke afstandelijkheid, hun gevoel voor humor, traditie en understatement. Een heerlijke taal en erg leuk om daar les in te geven.
Wat heeft u met zaalvoetbal?
Onze zoon Alexander (‘Ali’) is al jaren keeper bij het zaalvoetbalteam van Texel ’94. Het is een prachtteam met jongens die er helemaal voor gaan, zich hebben opgewerkt tot de eerste divisie en volgend jaar zelfs in de eredivisie terecht komen. Een geweldige prestatie. Cor en ik zitten dus iedere 2 weken op de voorste rij in de zaal. Ik zit daar met bonzend hart vanwege de spanning, roep veelvuldig (in m’n eentje) ‘Hup Texel’ en hoop maar dat dat helpt. Alexander geneert zich volgens mij weleens voor me, haha.
Wat doet u verder zoal in uw vrije tijd?
Ik ben dirigent van Amici Cantus, zing zelf ook graag, speel piano, tennis, ik lees vrij veel, ben graag buiten, zit in de dorpscommissie van De Waal, maak muziek met een bewoner van het Bliedhuus, soms met alle bewoners, ik geef Engelse les en doe nog wat ander vrijwilligerswerk.
Hoe ervaart u de mensen op Texel?
Heel algemeen: prettig relaxed, ‘in’ voor een praatje, beetje vrijbuiterig en eigenzinnig, vrijheidslievend, trots op hun eiland, geen poeha.
Wat moet er vooral blijven zoals het is?
Kleinschaligheid, de diversiteit in het landschap de gevarieerde samenstelling van de bevolking en de bermen (prachtig, nu). Verder vind ik het fijn dat ik me veilig voel op Texel. Dat je hier gewoon weleens je deur open kunt laten, je dochter ’s avonds laat alleen over straat kan. Ook het bloeiende culturele- en verenigingsleven moeten we in ere houden.
Wat zou er op Texel anders mogen?
Ik zou graag op bepaalde plekken enige verlichting willen, een lantaarn die op beweging reageert bijvoorbeeld. Het is op sommige plekken nu echt gevaarlijk in het donker. Verder pleit ik ervoor dat er beter gelet wordt op wat er gebouwd wordt en of het in de omgeving past. Wat er nu bijvoorbeeld staat op de plaats van Panorama (enorme ‘boerenwoning’ met balkonnetje) doet pijn aan mijn ogen. Ik heb ook moeite met het overvloedig gebruik van landbouwgif. Dat moet toch minder kunnen.
Wat verdient meer aandacht op Texel?
Huizenbouw en de woningnood. Voor jonge mensen zijn huizen onbetaalbaar geworden. En juist ook jonge mensen wil je toch graag op Texel houden. Tegelijkertijd worden er luxe huizen neergezet voor toeristen. Aan de rand van Waalenburg worden nu kavels aangeboden van een miljoen. Alles moet kennelijk groter en duurder, jammer genoeg.
Wie verdient er een grote pluim op Texel?
Alle mensen die zich belangeloos inzetten voor anderen, op het gebied van sport, zorg, toneel, natuur, muziek, kerk en nog veel meer. En niet te vergeten de mensen die jaar in jaar uit met collectebussen langs de deur gaan.
Hoe kijkt u tegen het toerisme aan?
Toeristen komen meestal naar Texel om te genieten van het landschap, de ruimte en de rust. We moeten proberen die elementen te bewaren. Het is de laatste jaren veel drukker geworden met toeristen. Het autoverkeer is toegenomen en wordt nog steeds bevorderd door extra parkeerplaatsen te creëren. Beter zou zijn om mensen te stimuleren meer op de fiets te gaan en als het kan de auto ‘thuis’ (of aan de overkant) te laten.
Hoe gaat u met de coronacrisis om?
We hebben hier gelukkig de ruimte om te wandelen, te fietsen en plekken te vinden waar weinig mensen zijn. Wel vind ik het lastig om steeds mensen te moeten ontwijken (wat ik trouwens wel heel braaf doe). We hebben net onze eerste kleinzoon; die mochten we in de eerste weken alleen maar door het raam zien. Dat was wennen. Maar ik klaag absoluut niet, voor veel mensen is de crisis echt heel naar.
Volgende 'Eiland Van...'?
Dorpsgenoot Bert Kooijman. Hij kan mooi vertellen en geeft onder meer rondleidingen in de kerk.