De kant langs
Azorenblues
“Dit is de nieuwe Ewout”, stelde ik Thomas de Greef, directeur van Seaport Texel, voor aan de passerende Daan Welboren. Ik stond nog wat na te praten en mijn gedachten gingen terug naar de vorige havenmeester van het NIOZ. Deze verlaten uithoek aan de zuidoostkant van Texel was decennia het koninkrijk van Ewout Adriaans. Bluesmuzikant in hart en nieren en voorman van Jug Bros.
Begin dit jaar pakte de markante Texelaar zijn biezen, eind februari emigreerde hij naar São Jorge, één van de eilanden van de Azoren, ongeveer twee keer zo groot als Texel, midden in de Oceaan. Hoe zou het met Ewout zijn?, vroeg ik me af. Ik stuurde hem een berichtje, een minuut of tien later had ik de kersverse Azoriaan warempel aan de lijn.
“Ik ben met mijn hakken over de sloot geland. Net vóór de boel ook hier op slot ging”, vertelt Ewout over de strenge lockdown op het eiland. “Je mocht niet naar een andere gemeente reizen, alleen vrachtverkeer, nood en spoed. Maar nu is het weer versoepeld, vervoer tussen de eilanden is weer mogelijk, restaurants zijn weer open.
Je moet het zien als Texel pakweg 70 jaar geleden. Een boer met 40 koeien is een grote boer. Je hebt wat hotels, maar niet veel toerisme. Mensen zijn veel meer zelfvoorzienend. In ruil voor tegoedbonnen leveren ze groenten aan de supermarkt. Veel kleine bedrijfjes, een soort ZZP’ers die elkaar helpen. Er wonen 8.500 mensen. Dat zijn er wel eens 23.000 geweest. Het loopt wat leeg."
Muziek maken is Ewout daar niet verleerd, integendeel. “Met mijn oudste broer Pieter (die er al woonde en ook muzikant is) heb ik een container vol muziek-, studio en andere spullen laten overkomen. De container heeft anderhalve maand in een oude kaasfabriek gestaan, maar nu we weer naar buiten kunnen heb ik mijn huisje al aardig vol met spullen. De eerste opnamen hebben we gemaakt en die zijn hier uitgezonden. Als jingle in een literair programma dat een vriendin van Pieter maakt voor de regionale radio.”
Ewout vertelt dat hij contact heeft met enkele andere Nederlanders die op São Jorge wonen. Twee keer per week krijgt hij Portugese les. “Leuk om te doen, je moet wel kunnen communiceren. Het is er niet altijd mooi weer, maar als het ’s morgens regent, schijnt ’s middags de zon. Ik heb een tuin vol groente, waar ik veel uit haal. Internet heb ik nog niet, geen mail, geen krant. Ik vind het wel lekker rustig zo. Ik krijg wel eens wat nieuws door, mijn conclusie is dat ik niet zoveel mis. Het leven is hier niet duur, ik haal voor vijftig, zestig gulden boodschappen per week, en dat is inclusief shag en drank. Ik heb vanuit huis uitzicht op zee, wat kan een mens zich nog meer wensen?”
Gerard
Op Ewouts Facebookpagina kwam ik dit gedicht van Eilanddichter Roop tegen:
e-migratie
er is een texelaar vertrokken
op klompen naar de azoren
met zijn gitaar onder de arm
spreekt hij slechts mens en melodie
en hoopt dat ze hem horen
de havenmeester is op zoek
nieuwe kades nieuwe havens
voor een oud gevoel van taal
voor iedereen van overal
twee akkoorden voor nieuw-eden
het zijn de woorden die je kent
het geeft niet waar je zingt of bent
liedjes van de drank verlaten
en de pijn van onvoltooid verleden
dat is je weg dat is de blues