"Ik zou zo graag weer eens bezoek krijgen"
“Ik word hier echt hartstikke goed verzorgd hoor. Ze doen allemaal erg hun best. Maar ik ben ik mijn laatste jaren en zou zó graag weer familie op bezoek krijgen. Dat ik mijn kinderen en kleinkinderen weer eens dichtbij me heb.”
Zwaaien vanaf het balkon naar haar zoon beneden in de tuin en praten met een scherm ertussen. Dichterbij mag de familie niet komen. Haar geïsoleerde bestaan in verzorgingshuis de Gollards valt mevrouw Janny van Heerwaarden-Huisman (96) zwaar. “Op de verzorging valt hier echt niets aan te merken hoor. Maar op deze manier is het gewoon niet leuk. Af en toe word ik er best wat opstandig van.”
Knieën versleten, hoofd nog prima
Een half jaar geleden woonde ze nog op zichzelf in Jan Dirksoord. “Maar mijn knieën zijn versleten. Mijn hoofd is gelukkig nog prima, maar ik kon niet meer op mezelf en raakte naar het verzorgingshuis. Ik zat er net, toen corona kwam. Ik heb amper de kans gehad om andere mensen te spreken. Gezellig beneden samen koffie drinken is er niet bij. Mijn buurvrouw naast me is over de honderd. Ik kon nog net vertellen dat ik de nieuwe buurvrouw ben. Verder heb ik haar niet meer gesproken.”
“Veel verzorging heb ik niet nodig, wel wat hulp bij het aantrekken van mijn elastische kousen. Om een uur of tien, half elf komen ze met koffie, later eten en straks om half vier weer met koffie of thee. ’s Avonds brood. De bediening is hartstikke goed hoor. Een paar keer per week hebben we stoelgym, oefeningen op de gang. Ik doe mee, maar vind er niks aan. Ik had zo graag gezien dat het anders was. Op mijn verjaardag (vorige week) komt mijn dochter uit Den Helder. Dan kan ik haar alleen spreken achter glas. Gelukkig krijg ik leuke dingen opgestuurd. Ik heb al vier ballonnen gekregen. Ik hoop echt dat ik mijn kinderen en kleinkinderen snel weer in het echt kan zien. En dat we hier weer snel samen thee kunnen drinken.”
Mentale gezondheid
Locatiemanager Katrijn van der Vlerk: “In deze lastige coronatijd is het extra belangrijk alert te zijn op het welzijn en de mentale gezondheid van bewoners. Niet alleen bij bewoners waar al zorgen om waren, maar ook bij bewoners met wie het ogenschijnlijk goed gaat. De coronamaatregelen raken iedereen en het is daarom belangrijk dat we problemen op tijd signaleren en hier eventueel actie op kunnen ondernemen. Vaak in overleg met de contactpersoon van een bewoner en de huisarts.”
Dilemma
Verpleegkundige José Hagen: “We zoeken continu naar mogelijkheden om het beter en leuker te maken voor de bewoners. We maken een wandelingetje en laten bewoners – zoals twee zussen – elkaar ontmoeten. Ze kunnen via ons altijd beeldbellen. We lopen zo vaak als we kunnen bij hen binnen. Maar één ding kunnen we niet oplossen: wij zijn geen familie. We maken best verdrietige dingen mee, bijvoorbeeld met familie. Ze zouden zó graag even binnenlopen. Maar hoe graag we dat zouden willen, het kan nu gewoon niet. We hebben hier in de Gollards gelukkig geen corona en doen er alles aan om dat buiten de deur te houden. Het is best een dilemma. Een bewoner schreef dat als ze hem zouden vragen of morgen de deur weer open zou mogen, dat hij dan nee zou zeggen. Uit angst voor corona. Ik werk al 42 jaar in de zorg, maar heb het nog nooit zó moeilijk en verdrietig gevonden als nu. Laten we hopen dat er snel versoepeling komt.”