Woelmuis
Narrigheid
Sommige berichten roepen dat op, narrigheid. In de krant van vrijdag was er zo eentje. De Prins Hendrik Zanddijk is luidkeels en tegen de zin van veel Texelaars verklaard tot natuurgebied. Dat is zó ongerept en zó kwetsbaar dat je er niet eens vanaf het fietspad over uit mag kijken. Maar nu is dit stuk Werelderfgoed ineens wel geschikt om er windmolens op te zetten. Narrig word ik daar van. Er is één goed argument voor: het waait daar altijd, dat het rookt. Iedereen in de wijde omtrek weet dat maar al te goed. Overigens, het gaat natuurlijk allemaal niet door, die windmolens. Ze komen er ook niet, voorspel ik, in Oudeschild en de Volharding. Er is nooit enige volharding geweest bij de gemeente Texel op het punt van het plaatsen van windmolens. En dat achttien gemeentes, de gedeputeerde staten en het hoogheemraadschap het eens worden over zo’n gevoelig onderwerp is zeker niet haalbaar. Jammer van de twee terawattuur die daardoor niet worden opgewekt, maar hou op om hier energie in te steken. Dat is mijn advies.
Woelmuis