De kant langs
Vergeten
Er zijn dezer dagen maar weinig nieuwswaardige gebeurtenissen te verslaan, dus ik was blij dat juf Nienke van De Vliekotter appte dat ze donderdag met de kinderen van groep 7 en 8 bloemen ging leggen bij het oorlogsmonument aan de Lancasterdijk. De school heeft dat monument ter ere van de gesneuvelde vliegeniers geadopteerd en houdt daar elk jaar een herdenking.
Er zaten twee mensen op het bankje bij de propeller. Toeristen, bijna een bezienswaardigheid in deze tijd. Het hele eiland stil en verlaten, maar uitgerekend hier waren ze gaan zitten. Wisten zij veel dat hier een kleine plechtigheid stond te beginnen. Terwijl de kinderen hun fietsen wegzetten, vroeg juf Nienke beleefd of ze een eindje verderop van het uitzicht wilden gaan genieten. Geen probleem, ze stonden op, stapten op de fiets en vertrokken.
Zo kon de herdenking beginnen. De kinderen op gepaste afstand in een kring rond het monument, de juf in het midden. Zo konden klasgenoten thuis via haar laptop horen en zien hoe kinderen ontroerende gedichten over de oorlog voordroegen en bloemen legden, afgesloten door een minuut stilte. Met alleen het geluid van mekkerende lammetjes op de dijk en verderop de sterns. Een mooi eerbetoon aan de jongemannen die in de tijd van hun (over)grootouders het leven lieten voor onze vrijheid.
Na afloop bleef op het bankje een tas liggen. “Is dat jouw tas Gerard?”, vroeg Nienke. Niet dus. “Zouden die twee mensen hem vergeten zijn?” Maar die waren in geen velden of wegen meer te bekennen. We besloten een briefje achter te laten met het telefoonnummer van de juf, konden ze hun tas bij haar ophalen. Op het moment dat Nienke dat schreef, zag ik in de verte twee fietsers. Ze naderden snel, met verhitte koppen stapten ze af. “Wat fijn dat jullie op ons hebben gewacht. We waren de tas vergeten.” Eind goed al goed.
Ze zullen niet de eersten en de laatsten zijn die wat vergeten. De meest bijzondere dingen. Zoals die Texelaar die in Den Helder al pratend van de boot was gelopen, in de trein gestapt en in Alkmaar werd gebeld dat zijn auto nog op de boot stond. Nooit meer aan gedacht dat hij met de auto de boot op was gereden.
Of die gebroeders die tijdens het bieten schoffelen door een bui naar de boerderij waren verdreven. Pas tijdens de oogst kwam de chauffeur van de rooimachine tussen de bieten hun schoffels weer tegen. Als jochie was ik een keer met mijn vader meegereden naar Alexanderhoeve. Toen hij weer in zijn Daf stapte, had hij nooit meer aan zijn jongste zoon gedacht. Ik leed geen honger, Antje van Cor Bakker kon lekker koken.
We vergeten wat af met z’n allen. Wie had er immers aan gedacht dat de wereld honderd jaar na de Spaanse groep weer getroffen zou kunnen worden door een pandemie? Een levensgevaarlijk virus dat zelfs de machtigen der aarde tot nederigheid dwingt.
Zijn er meer van die bedreigingen met een enorme impact op ons bestaan die we dreigen te vergeten, maar waar we misschien ooit weer mee kunnen worden geconfronteerd? Zeker in deze tijd zijn de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog het eerste waar je aan denkt. Het is te hopen dat wij en de generaties die na ons komen zoiets nooit hoeven mee te maken.
De meesten van ons zijn opgegroeid in vrijheid en welvaart. We weten niet beter, gelukkig maar. Het kan helemaal geen kwaad om daar op z'n tijd eens bij stil te staan.
Gerard