Lopend vuurtje...
Afspraak...
Het is inmiddels een maand terug dat we met zijn allen verschillende afspraken hebben gemaakt over hoe om te gaan met de coronacrisis. Of laat ik het anders zeggen: de regering heeft een aantal regels opgesteld hoe we om moeten gaan met de huidige crisis. De overheid baseert zich op wat de wetenschap op dit moment weet over het virus. De meest knappe koppen die we hebben, hebben overlegd en gezegd: "Het is voor de gezondheid en de veiligheid van de ouderen en kwetsbare mensen in Nederland het beste dat we ons aan deze regels houden.” Dit betekent dus eigenlijk dat we met elkaar de afspraak maken dat we dit met zijn allen doen, want de regels van de overheid gelden voor ons allemaal. En we zullen ons er allemaal aan moeten houden om de veiligheid van de kwetsbare groepen in Nederland, voor iedereen waar het gevaar schuilt dat ze het niet overleven, mochten ze deze nare ziekte krijgen. En dat mensen geen afscheid kunnen nemen van de mensen van wie ze het meest houden in de hele wereld, omdat ze het ziekenhuis niet in mogen en bij het sterven mogen zijn. De mensen sterven helemaal alleen in een ziekenhuisbed, omgeven door slangen en piepende apparatuur, geen liefdevolle hand van familie of vrienden. Helemaal alleen.
We hebben met elkaar afgesproken om het risico op besmetting zo veel mogelijk te voorkomen. Dat we zo min mogelijk contact hebben met mensen die buiten onze familie vallen. Dat we dus niet meer om de koffie gaan bij de buurvrouw. Dat we geen verjaardag vieren in grote groepen. We maximaal met drie mensen bij elkaar zitten, mits er anderhalve meter afstand kan worden gehouden. De horeca heeft de deuren gesloten, we sporten niet meer samen, we hebben geen gezellig kaartavondje samen, we zien opa en oma alleen nog van achter het raam of via FaceTime of videobellen. Sommige mensen hebben elkaar niet lijfelijk gezien sinds begin januari, omdat de één in Brabant woont en de andere in het noorden van Nederland. Natuurlijk heel vervelend, maar toch gaan we er op deze manier mee om, omdat we dat hebben afgesproken met zijn allen. Natuurlijk zouden we graag op de verjaardag gaan van onze neven en nichten, natuurlijk willen we elkaar graag een knuffel geven, natuurlijk willen we dat allemaal.
En een extra paar handjes in huis omdat er geklust moet worden, een kapper die aan huis komt, de fysio die de rug of schouders losmaakt, onze favoriete voetbalclub aanmoedigen in het stadion, fietsen met mijn fietsclubje, allemaal heel wenselijk en heel vervelend dat het niet kan. Maar realiseer je wel dat als we het ons er niet aan houden dat opa en oma, het broertje met heel zware astma, de vader met hart- en vaatziekte, de moeder met suikerziekte, of je buurvrouw met COPD nooit meer kan klussen, nooit meer naar de kapper hoeft, nooit meer zijn voetbalclub kampioen ziet worden, nooit meer naar de kaartclub kan.
Dus afspraak is afspraak…. Toch??
Robert Bakker