De kant langs
Wolkje
Ruim een maand zitten we nu in onze intelligente lockdown. Terwijl we in het begin niet eens een besmetting hadden op het eiland. Althans volgens het RIVM. Onderwijl de Telegraaf Texel aanprees als “coronavrij eiland” en Covid 19-ontwijkers zich richting Den Helder spoedden, zoemde over het eiland: Die heeft het, die en die…
Dat de officiële bevestiging een tijd op zich liet wachten, verbaast me niet. Wij zijn hier met veel dingen aan de late kant. De bollen komen hier later in bloei, de bloesem later aan de bomen en de natuur komt later op gang. Als Kees Dijker het eerste kievitsei vindt, zijn ze hem elders al voor geweest.
Als in het binnenland de dames in het voorjaar in hun seumergoed aan het water liggen, zoeken wij in een trui een oppertje voor de kouwe noordenwind. De groei komt hier later op gang, net als de oogst. Terwijl collega’s in de bollenstreek volop tulpen rooiden, lagen wij op het strand te wachten tot de bollen eindelijk rijp waren. Het water om ons heen warmt maar langzaam op en wij dus ook. Dat heeft ook z’n voordelen. Toen van de zomer in het binnenland de mussen dood van het dak vielen, waren wij het koelste plekje van Nederland.
Laatbloeiers, ook op andere gebieden. Bioscoopfilms die draaiden hier weken, zo niet maanden later dan in de grote steden. Als wij eindelijk naar James Bond konden, was de volgende editie zo ongeveer al in de maak. Met mode en andere nieuwigheden liepen we ook niet voorop. Vroeger dan, want met films, kleding en veel andere ontwikkelingen zijn we tegenwoordig up to date. Of lopen zelfs voorop.
Allemaal te danken aan nieuwe technieken, televisie en andere media, internet, waardoor nieuwe ontwikkelingen, films, het nieuws, zelfs de hele wereld ons direct bereiken. Waar het vroeger een eeuwigheid zou duren voor Ruttes dictaat dat de horeca dicht moest ons had bereikt - en wij misschien nog wel een week in de kroeg hadden kunnen zitten - werden we er nu live deelgenoot van. Alleen het weer laat zich door al die moderniteiten niet van de wijs brengen, ondanks de opwarming blijven we hier achter met de temperatuur.
En - wie had ooit gedacht dat het nog eens zó ver zou komen – in de strijd om de toerist van het eiland te weren, doen we er alles aan om alles en iedereen te overtuigen dat je vooral níet op Texel moet zijn. Op de veerhaven in Den Helder een afschrikwekkend geel bord met een rood kruis door een caravan, tent en camper. En de boot die bijna op halve kracht vaart. Een transportondernemer vertelde me dat hij TESO een dikke rekening had gestuurd, vanwege de extra kosten die hij had moeten maken als gevolg van de beperkte veerdienst. Ik denk trouwens niet dat Cees de Waal die gaat betalen.
Kosten noch moeite worden gespaard om de Texeltoerist te ontmoedigen. Tijdens het weerpraatje in het Journaal zag ik zelfs dat het veelbesproken wolkje weer terug was boven Texel. Jaren achtereen hebben we stad en land bewogen om dat gehate wolkje weg te krijgen. Door weervrouw Moniek Somers om te kopen met een fles Juttertje kreeg Ed de Bruijn het eindelijk voor elkaar.
Ik moet zeggen: het werkt. Nooit eerder was het hier zó stil en rustig. Het eiland van rust en ruimte doet zijn naam eer aan als nooit tevoren. “Diep in mijn hart geniet ik hier van”, bekende iemand me wat beschroomd. Hij worstelde wel met dubbele gevoelens, want hij had ook erg te doen met zijn buren met een horecabedrijf en al die andere gedupeerde Texelaars. Is dat nou wat ze bedoelen met guilty pleasure?
Gerard@texelsecourant.nl