Wat ik zeggen wou

Cartoon

Met veel plezier lees ik wekelijks de krant en ben trots zo’n mooie krant voor dit mooie eiland. Afgelopen week las ik de krant alleen met pijn in mijn hart en het leek me naar jullie toe goed even te reageren. Zoals jullie mogelijk wel verwachten gaat het om de cartoon die afgelopen week in de krant geplaatst stond. Laat voorop staan dat ik een voorstander ben van cartoons en hier ook met veel plezier naar kan kijken.
Deze keer raakte het alleen mijn hart en deed het oprecht pijn; veel pijn. Omdat ik van het positieve uit wil gaan leek het me goed wat uitleg te geven. Ik kan me namelijk voorstellen dat het voor mensen die niets met Jezus hebben lastig is in te schatten hoe dit mensen raakt. Niet alleen ik, maar vele mensen met mij beleven hun christelijke geloof in een persoonlijke relatie met Jezus. Voor mij is Hij iemand die dichtbij staat. Het is misschien goed voor te stellen wanneer iemand zoiets tekent/ schrijft over degene van wie je het allermeeste houdt. Dat raakt je, dat doet iets met je.
Maar ook los van het christelijke geloof is Jezus in vele anderen geloven degene die liefde geeft en zelfs zoveel dat Hij voor ons aan het kruis is gegaan. Juist deze liefde geeft troost aan zovelen in deze toch onrustige wereld. Ik ken daarnaast genoeg mensen die niets met het geloof hebben, maar Jezus als historisch persoon zien en aangeven dat Hij een bijzondere man was die onschuldig aan het kruis is gegaan.

We leven, zoals ik al scheef, in een wereld waarin zoveel op ons afkomt. Het Corona virus maakt veel kapot; mensen sterven, leven in angst en het heeft grote gevolgen voor de economie. Deze beide combineren in een cartoon is wat mij betreft echt geen goed idee geweest. Natuurlijk is er vrijheid van meningsuiting; dat is een rijk goed. Maar laten we er wel opletten dat we elkaar positief verder helpen in deze tijd en er voor elkaar zijn! Daar hebben we toch veel meer aan?

Rest mij jullie nog alle goeds en gezondheid te wensen in deze, voor jullie ook, vreemde tijd.

Hartelijke groet, Rachel Lodder