Lopend vuurtje
Geen contact...
Deze dagen is het voor iedereen behelpen. Veel mensen zijn getroffen door het coronavirus. Er vallen doden en mensen liggen doodziek in het ziekenhuis. Een verschrikkelijke situatie die we ons een aantal maanden terug - toen het virus opdook in China - niet konden voorstellen. Het was op dat moment een ver-van-ons-bed-show en het zou allemaal wel met een sisser aflopen.
En nu? Nog geen drie maanden later is heel de wereld getroffen en sterven er duizenden, tienduizenden mensen om ons heen. En nog zijn er mensen die beweren dat het alleen maar om een simpel griepje gaat. Nog zijn er mensen die de regels, die zijn opgedragen om onze gezondheid te waarborgen, aan hun laars lappen en doodleuk met elkaar gaan sporten, feesten, wandelen of wat je dan ook ziet gebeuren. Mensen spelen met andermans leven en ze realiseren zich niet hoeveel schade ze aanrichten, omdat het virus later pas toeslaat. Het is niet zoals een slag in het gezicht, waarbij meteen een bloedneus ontstaat, of een aanrijding met de auto waar gelijk de deuk zichtbaar is.
Nee, het virus broedt eerst een aantal dagen en komt dan later ineens tot uiting. Diegene die het heeft doorgegeven, is zich van geen kwaad bewust, want hij was toch niet in de buurt toen iemand anders ziek werd? Niet wetende dat hij zijn bacteriën en bacillen heeft achtergelaten op de jas, sportruimte, of de lucht die werd ingeademd op een halve meter afstand. De schade heeft zich voorgedaan en de ander zit met de gebakken peren.
Natuurlijk is het lastig, je mag niet naar je werk, je vrijwilligerswerk, de sportschool, het café, de hangplek, de muziekles, kaartavond of de bingo. Ja. ik weet het, het is saai om alleen met een heel beperkte groep mensen het huis te delen of te communiceren. Je hebt elkaar op een gegeven moment gewoon niet heel veel meer te vertellen. En de legpuzzel is voor jou misschien geen optie en met zijn drieën klaverjassen lukt ook al niet. Je wereld wordt wel erg klein, dat is zo en dat is voor iedereen zo. Maar bedenk je even wat er wel allemaal kan. Je kunt gelukkig nog bellen. En tegenwoordig is er dat fantastische fenomeen van beeldbellen. Je kunt met iedereen in contact blijven door ze gewoon te bellen, te vertellen hoe het met je gaat, wat je vandaag gaat eten, wat je creatieve brein vandaag heeft getekend, geschilderd, geknipt. Praat eens echt…
Hoe gaat het echt met iedereen? Weet je dat wel echt? Geef je echt wel eens een luisterend oor? En word je zelf wel eens echt gehoord? Want dat is dan de andere kant, wanneer jij luistert naar iemand - en dan bedoel ik ook echt luistert naar iemand, niet zo van 'hmm ja', 'hmm, nee', maar echt hoort wat iemand zegt - dan mag je dat van diegene ook echt terugverwachten. En dan, ontstaat er misschien echt wel een diepgaand gesprek, komen de beste ideeën, kom je dingen te weten die je van de ander nooit hebt geweten. Wie ga jij straks of vanavond even bellen? Of nee, wie ga jij straks bellen, want wie weet zit je ineens een paar uur met iemand aan de telefoon en is het ineens heel gezellig. En dan is de avond ineens niet meer zo lang en alleen maar gevuld met Netflix, maar met echt gehoord worden.
Robert Bakker