Woelmuis
Lockdown?
Vrienden aan de overkant willen dolgraag bij mij komen logeren. Gezellig, maar de dokter raadt het af, zeg ik. Alle cafés, terrasjes, restaurants, kerken en musea zijn dicht, zeg ik. Er is geen zak te beleven op het eiland, zeg ik. We hebben hier ook corona, zeg ik. Eigen papier meenemen, zeg ik. Het helpt allemaal niks. Ik zeg er maar niet bij dat overal op het eiland onverkoopbare bloemen bloeien, dat overal de vogels zingen, dat de lammetjes dartelen, dat er extra exotische vogels op Texel zijn geland, zoals een flamingo, dat er interessante dingen op het strand aanspoelen, zoals eendenmossels.
Nee, het lijkt me geen goede zet om Texel dicht te gooien. Ten eerste is het niet meer relevant. Ten tweede mogen wij dan ook niet meer van het eiland af, en misschien wil ik dat toch, op een bepaald moment. Ten derde gaat dit een keer over, en mensen onthouden sommige dingen wel, voorspel ik. Ik voorspel ook dat we de parkeerplaatsen op de ijsbaan voorlopig niet nodig hebben, en dat we de klimaatdoelen op een sloffie gaan halen. Intussen kunnen we thuis nadenken wat echt belangrijk is in het leven, en hoe we elkaar het beste kunnen helpen om hier doorheen te komen, schouder aan schouder.
Woelmuis