Achter de schermen...
#voorelkaar
"Je bent de eerste die ik tegenkom. Het is wel wat he", merkt Julia Timmer op als ik haar tegenkom bij haar boekenwinkel aan de Binnenburg. Het is zeker wat. De straten zijn leeg en de spanning is voelbaar. Naarmate de week vordert neemt dit gevoel maar toe. Het is corona links, corona rechts en iedereen wil weten waar we aan toe zijn. Aan de lopende band krijg ik berichtjes binnen via Facebook, WhatsApp, email en zelfs de chat van Instagram. "Is er al wat bekend?", "Heb je dat gerucht al gehoord over een coronageval daar...?", "Waarom mogen jullie niet schrijven over dat coronageval?"
Maar er bellen ook mensen die eigenlijk geen nieuws willen doorgeven, ze willen gehoord worden. De maatschappelijke functie van de krant is voelbaar. De onzekerheid knaagt aan mensen. Met ongeveinsde interesse hoor ik een meneer uit de polder aan. Zijn kinderen mogen van hem niet meer langskomen, hij is nu al broos. Boodschappen worden voor hem gedaan, hij laat ze aan de deur hangen. Als er geen mensen zijn gaat hij naar buiten. "Want buiten zijn is goed voor je", stelt hij.
Aan mezelf merk ik dat de hele toestand best invloed heeft. Er is stress, constant gevoed worden met negatieve energie helpt gewoon niet mee. Je krijgt zo vaak te horen dat er een coronageval is, dat het bijna niet te geloven is dat er nog geen officieel geval is. De irritatie neemt toe. Waarom is de GGD niet bereikbaar? Waarom meldt de burgemeester niets en voorlichting geeft ook niet thuis. Ik maak mezelf gek en inmiddels ben ik er bijna van overtuigd dat ze dit bewust doen. Complottheorieën beuken dus ook al tegen de deuren van mijn gesteldheid, maar dat is niet de oplossing. Iedereen doet zijn of haar best.
Kalmte zal u redden, herinner ik me steeds en ik probeer af en toe ook positieve berichten te sturen naar de wethouder, naar de voorlichting, collega's en andere mensen die ik spreek. Want onthoud mensen, het is voor ons allemaal onzeker. We moeten het samen doen en een ketting is zo sterk als zijn zwakste schakel! Nee, het valt niet mee en nee, het is geen overheidscomplot. Ja, er gaan mensen financiële moeilijkheden krijgen en het is gewoon een klotesituatie. Maar laten we van die bedreiging iets maken dat ons bindt. Laten we stoppen met een schuldige zoeken en verwijten maken, laten een front vormen. Als iemand er even doorheen zit, help hem dan. Ken je iemand die vereenzaamt? Stuur hem een appje, gooi een briefje in de bus of zwaai voor het raam. Klap niet alleen voor de zorgmedewerker (die heel goed werk doen), maar klap voor de Texelaar, klap voor elkaar. Want wij gaan dit samen fiksen.
Maar vergeet bij het helpen ook vooral niet aan jezelf te denken! Let op jezelf en dan heb ik het niet alleen over coronamaatregelen. Pak je rust, ook in je hoofd. Kijk een domme serie, lees een boek en als de conditie het toelaat: ga eropuit. Sluit jezelf niet op. Zelf maak ik lange wandelingen en het vrolijkt me op. Het hoofd wordt vrij en ik word gelukkig van wat ik zie. Fietsende mensen, wandelende mensen, hardlopers, mountainbikers. Texel is groot genoeg om niet hutjemutje op elkaar te hoeven zitten. Geef elkaar de ruimte, maar onthoud dat je van groeten geen corona krijgt.
Nog een tip: kijk af en toe even niet naar het nieuws. Stap even van Facebook, leg die telefoon even weg. Maak je niet druk om toeristen die toch wel komen of om hotels die nog niet dicht zijn. Vergeet niet dat mensen ook bang zijn, bang voor hun financiële toekomst en die van hun kinderen. Zij houden hun hotel niet open om lekker geld te verdienen over de rug van anderen. Probeer je te verplaatsen in anderen, ook in die toerist die komt omdat het de enige vakantie is waar het hele jaar voor is gespaard.
Nu corona op Texel is bevestigd een laatste aanmoediging: Een beetje minder vingerwijzen, een beetje ademhalen en begrip voor elkaar. Wij gaan dit doen mensen! #voorelkaar.
Job Schepers