Op zoek naar de blauwborst
Johan Habing en ik hebben het idee opgevat om op het noordelijke deel van het eiland te gaan wandelen, maar als hij me oppikt, wijst hij naar boven en ik zie wat hij bedoelt. Donkere wolken in het noorden, een doorkomend zonnetje in zuiden. Dan toch maar de Horsmeertjes. "Ik wil nog steeds de blauwborst fotograferen. Dan moet je wel geluk hebben. Vaak hoor je hem wel, maar zie je hem niet."
Hoewel ik zelf regelmatig wandelingen maak in het gebied, gaat het niet vervelen. De laatste keer dat ik hier liep was eind december. De grote hoeveelheid neerslag van de afgelopen periode en de intredende lente hebben het gebied compleet veranderd. "Je moet goed kijken voor een begaanbare route en goed schoeisel is nu een must. Als ik hier toeristen tegenkom, zien ze slootjes. De Texelaars weten dat het eigenlijk wandelpaden zijn. Maar de laaggelegen stukken zijn nu veelal niet te belopen. Aan deze kant valt het dan nog mee ook", legt Johan uit.
We wandelen verder langs bloeiende katjes en al fel rood kleurende rozenbottels. Johan is gewapend met enorme lens (100-600mm, Canon). Samen met de body weegt de cameracombinatie al zo'n drie kilo. "Ik heb de hobby weer echt opgepakt toen we op Texel kwamen wonen. In Twente - waar we vandaan kwamen - had ik wel kanaries en parkietachtigen, verstand van vogels in het wild had ik totaal niet. Ik kwam hier ook niet voor Texel, ik kwam hier om te werken. Maar wat is het hier prachtig. In de loop der jaren ben ik meer vogels gaan herkennen, al is het met die kleine vogeltjes altijd lastig. Als ik het niet zeker weet, ga ik thuis zoeken via Wikipedia, waarneming.nl of texel.waarneming.nl. Het werkt op een gegeven moment verslavend. De blauwborst herken je wel als we hem zien. Als we hem van de voorkant zien trouwens, van achter is het gewoon een bruin vogeltje."
Ik ben daar echt wel depressief van geweest
We horen een hoop gekwetter en zien tussen de takjes wat kleine vogeltjes. Johan denkt een duinpieper te zien, maar het kan ook een graspieper zijn. Hij blijft staan om een 'zwartkop' op de foto te zetten, die officieel een roodborsttapuit blijkt te zijn. We komen veel vogels tegen en Johan is er zeker van dat de blauwborst in de buurt is. "Dat schelle gekwetter, hoor je dat? Dat is een blauwborst, maar hij verstopt zich goed." Wel zien we een aantal ganzen, die ons al eerder zien dan wij hen. "Die hebben het lichaam in het gras en alleen de kop wordt omhoog gestoken. Meestal zijn ze hier met z'n tweeën..." Niet veel later signaleren we ook de tweede grauwe gans.
Johan komt tot rust tijdens de wandelingen en praat openlijk over zijn leven dat ups and downs kende. Hij werd geboren in Enschede waar zijn vader in de textielindustrie werkte. Op jonge leeftijd - hij was zes - verloor hij zijn moeder en zijn vader raakte arbeidsongeschikt na een ongeluk op het werk waarbij hij zijn hand verloor. Toen zijn eigen werkende leven begon, startte hij bij de douane, een baan die er compleet anders uit kwam te zien toen het Verdrag van Schengen werd gesloten en de grenzen open gingen. "Ik kwam in Apeldoorn op systeembeheer te zitten, taken die ik daarvoor ook uitvoerde. Ik deed dat vanuit Apeldoorn, maar woonde in Hengelo. Het ging mij vervelen, omdat ik heel veel in de file stond."
Na de douane werkte Johan onder meer bij MeadWestVaco. Een bedrijf dat volgens hem gezien kan worden als de 'Unilever' van de grafische verpakkingsindustrie. "Wereldwijd maakten onze bedrijven - met hoofdvestigingen in de Verenigde Staten - gepersonaliseerde verpakkingen voor exclusieve producten. Maar toen Obama president werd, verdween bijna al het werk naar Amerika zelf en moesten er hier heel veel mensen uit. Ik was één van de twee systeembeheerders en de andere man werkte er al 25 jaar, dan weet je het wel."
Direct vertrekken deed hij niet, want als het einde in zicht lijkt, overlijdt zanger Michael Jackson. Het bedrijf krijgt een klus voor een cd-uitgave waarbij honderd man wel drie maanden werk hebben. "Maar uiteindelijk kwam er wel een einde aan het werk en dan moet je verder kijken. Ik had toen al een eigen bedrijfje - Wifiaanboord.nl dat nog steeds bestaat - met een eigen webshop en zodoende kwam ik op de website van SnelStart. Ik was daar zakelijk en zag toevallig een vacature. Ik wist toen niet eens dat het bedrijf op Texel zat. De vacature was bijna voor mij geschreven. Ik had jarenlange ervaring en alle benodigde diploma's. Ik liet het aan mijn vrouw zien en die vond ook dat ik moest reageren. Ik mocht langskomen en van het één kwam het ander en zodoende kwamen we in 2010 op Texel terecht, eerst in een huis van de familie vlakbij Oosterend en sinds enige jaren alweer in Den Burg. Het was een prachtige nieuwe start."
Een aantal jaar geleden begon Johan echter te kwakkelen met zijn gezondheid en dat is een understatement. "Ik heb een 'tri-geminus-neuralgie'. Mijn ademhaling stopte per nacht 56 keer met alle gevolgen van dien. Als dat gebeurt, maakt je lichaam adrenaline aan, omdat je zuurstoftekort krijgt. Je wordt dus wakker. Het liep zover op dat ik met een mondkapje met zuurstof op het werk zat, door het wakker worden vermoeid raakte en bovendien geschakelde hoofdpijnaanvallen kreeg." Er volgden zware operaties waarbij weke delen in zijn keel werden weggesneden. "Mijn tongbeen werd anders vastgezet om meer ruimte voor de luchtpijp te creëren en mijn huig werd verwijderd. Ook mijn kaak werd naar voren gezet."
Het leidde er uiteindelijk toe dat Johan niet meer vol werkzaam kan zijn. "Ik ben wel bezig met mijn fotografie en sinds kort met 360 graden-fotografie (zie 360gradentexel.nl) voor binnen. Ik ben nu aan het kijken hoe ik dit kan commercialiseren. Voor goede spullen moet je best wat investeringen doen. Het is mooi dat ik dat kan terugverdienen en wellicht nog een beetje meer. Ook mijn gewone foto's zijn verkrijgbaar via bijvoorbeeld werkaandemuur.nl."
Ondanks de tegenslag die Johan kende - zo noemt hij terloops nog even hoe hij een flinke whiplash opliep toen een auto met 80 kilometer per uur op de auto van hem en zijn vrouw knalde - is hij monter een aangenaam gezelschap. "Toen ik ziek werd was dat wel anders hoor. Ik ben daar echt wel depressief van geweest. Maar nu gaat het weer stukken beter gelukkig. Mijn vrouw - een Belgische - werkt bij de TESO en ik trek er geregeld op uit. Ik ga niet hele dagen thuis zitten. Meestal wandel en fotografeer ik, maar ik houd ook van fietsen (op de mountainbike) en vissen."
Zonder dat we het doorhebben zijn we alweer rond, we hebben zes kilometer gewandeld. In de auto terug rijden we een rondje door het Hogeberggebied. "Dat doe ik altijd nog even. Hopen mooie roofvogels te zien bijvoorbeeld. Wist jij dat dat de bruine kiekendief op de grond broedt?" Ik wist het niet. Op de valreep nog wat geleerd. We rijden nog wat door en zien twee hazen, Johan voorspelt al dat de één over de sloot gaat springen, hetgeen direct gebeurt. Als we langs een erf rijden dat vol zooi ligt, merkt Johan op. "Er zijn twee dingen waar ik niet aan kan wennen op Texel. De wind en die rommelerven. Maar wat is het leven hier verder prachtig."
Job Schepers