De kant langs
Stekelig
"Ga jij ’s avonds nog naar het gemeentehuis om verslag te doen van de raadsvergadering? Je kunt de politiek toch ook op het schermpje volgen. Lekker thuis op de bank en voetbal kijken." Klinkt verleidelijk. Zo heb ik het wel eens gedaan. Maar ook met het gevoel: er ontbreekt iets. Maar wat? Op je scherm zie je degene die aan het woord is, maar die andere veertien raadsleden zijn dan niet in beeld.
Op hun gezichten is veel af te lezen. Instemmende knikjes, verbazing, onbegrip, afkeuring, verbijstering of zelfs afschuw. Buiten beeld ook de beraadslagingen, stemmingen, reacties van het publiek, ruggenspraak en schorsingen. Het sfeerbeeld dat je thuis niet ziet.
Woensdag stond er veel op de agenda, met als meest heikele punten de bedden al dan niet naar Mienterglop (wel), de Kogerstraat wel of geen éénrichting (niet), parkeren op de ijsbaan (wel) en als klapstuk de maximum snelheid. Die verlaging naar 60 km/uur (op termijn) is lastig uit te leggen. Begrijpelijk. We mogen voorlopig gewoon tachtig blijven rijden, maar zodra een bepaalde weg is gereconstrueerd of verbeterd, mogen we daar ineens nog maar zestig. Een dorpsgenoot merkte droogjes op: ‘Van mij hoeven ze het niet te veranderen, ik kom toch niet boven de zestig.”
Je kunt het er mee eens zijn of niet, het zijn de door ons gekozen volksvertegenwoordigers die er over gaan. De ene keer is al vroeg duidelijke welke kant het op gaat. De andere keer, zoals bij Mienterglop, houden de politici hun kaarten stijf tegen de borst. En kan het in de raadsvergadering alle kanten op gaan. Zoals toen de raad bij nipte meerderheid besloot dat het Onderwijscentrum toch maar los van de OSG moest komen. En woensdag vonden de meeste raadsleden het zomaar prima als er een nieuw parkje aan het Mienterglop komt.
Er moest snel worden besloten, alleen al over één agendapunt hadden de politici zestien (!) amendementen ingediend, waarover moest worden gestemd. Ik had het idee dat raadsleden soms pas tijdens de stemming tot een oordeel kwamen. Op basis waarvan? Argumenten, impulsief, partijdiscipline, op gevoel, intuïtief, uit rechtvaardigheidsgevoel of…
Ik had een neventaak: opmerkingen noteren voor de Gouden Brandnetel, de door Eilanddichter roop bedachte trofee voor de politicus met de meeste wollige en vage opmerking. Maar wat is wollig? En wat werd er nu precies gezegd? William Witte giste er bij de discussie over parkeren op de Groeneplaats ook naar. “Volgens mij zeggen we allemaal hetzelfde, maar met andere woorden.” Wollig, vaag of juist héél to-the-point? Veronne Koot sloeg er ook een slag naar: “Als ik u beluister, dan hoor ik u zeggen…”
Ik merkte ook dat er veel zelfbenoemde deskundigheid in de raad zit. Over de ijsbaan, het verkeer, het klimaat, de historie, het openbaar vervoer, parkeren, financiën en wat al niet meer. Je moet het allemaal maar in huis hebben.
Zo'n raad, die ook nog eens tot na middernacht vergadert, daarbij voelt de Gouden Brandnetel wat stekelig aan. Ik wil daar wat opbouwends tegenover stellen: de prijs voor de politicus die het meest weet te bereiken. Zoiets als de Vergulde Amaryllis, uit te reiken door Piet Bakelaar. Al weet ik niet of deze dammer, bridger, hardloper, organisator en deeltijd-bollenventer veel tijd overhoudt om de politiek te volgen. Ik hou me aanbevolen voor een treffender titel voor deze aanmoedigingsprijs.
Gerard@texelsecourant.nl