De Eilandadvocaat en een nieuw begin
Vanaf deze maand mag ik iedere maand een column schrijven uit mijn praktijk als Eilandadvocaat. Inmiddels ben ik ruim twintig jaar geleden beëdigd en dan kijk je terug op vele dossiers en minstens zoveel verhalen. Juist de zaken van de gewone mensen blijven je vooral vanuit menselijk oogpunt bij. Als advocaat wil je iemand helpen, terwijl je tegelijkertijd partijdig bent omdat je uiteraard de kant van jouw cliënt verdedigt.
En zo was het ook met Debbie, een jonge moeder met een kindje van nog geen jaar oud. Haar man had jarenlang het bedrijf waar hij werkzaam was opgelicht en dat was in de tonnen in euro's gelopen. Al die tijd wist zij van niks, omdat hij haar een betere functie met een hoger salaris had voorgespiegeld dan dat hij daadwerkelijk verdiende. En toen kwam de kwade dag: de directie wilde met hem praten en alles kwam uit. Hij moest het vervolgens ook aan Debbie vertellen. Haar leven was een droom geweest, een fantasie en die droom werd een nachtmerrie. Haar man werd op staande voet ontslagen en er werd aangifte gedaan van verduistering en diefstal. Hij moest alles tot de laatste cent terugbetalen. Er werd beslag gelegd en het hele huis werd leeggehaald, tot aan de kinderkamer aan toe.
Daar zat Debbie met een leeg huis dat verkocht zou worden en ze wist niet wat te doen. Met haar kindje ging ze voorlopig naar haar ouders, daar had ze gelukkig nog haar kamer. Maar nadat haar man was gearresteerd en verhoord, begon een nog groter drama. Ook Debbie werd verdacht, zij moest het volgens de politie allemaal hebben geweten en had er in ieder geval van geprofiteerd. De kinderkamer van haar kindje kreeg ze voorlopig niet terug. Het enige geluk was dat ze niet in voorarrest hoefde, zodat ze in vrijheid kon werken aan haar verdediging. Tegen de ex-werkgever van haar man, van wie ze inmiddels was gescheiden en de verdediging in de strafzaak.
Debbie was onschuldig, maar ondanks dat het tegendeel eerst bewezen moest worden, was het voor de gemiddelde buitenstaander wel duidelijk: je spullen worden immers niet zomaar afgepakt… Na jarenlang procederen kreeg Debbie eerst van de burgerlijke rechter gelijk en een half jaar later sprak ook de strafrechter haar vrij. We waren inmiddels ruim vier jaar verder en al die tijd had Debbie de kracht gevonden om door te gaan, met steun van haar familie en vrienden. Toen we uitgeprocedeerd waren kwam Debbie ook mij bedanken, en toch was ik het die trots was op haar, want vanuit haar kracht en geloof had ze laten zien dat ook een jonge moeder uiteindelijk het recht kon laten zegevieren. En al was haar kindje het ledikant en commode inmiddels ontgroeid, vol trots belde Debbie mij op toen de deurwaarder de kinderkamer weer kwam terugbrengen. "En nu mr. Van der Velde", zei ze, "nu is het tijd voor een nieuw begin".
Vincent van der Velde, De Eilandadvocaat
Foto: Evalien Weterings.