De kant langs
Rivaliteit
The Beatles en The Stones. We raken er niet over uitgepraat. Zeker nadat we woensdag met zo'n honderd Texelaars in de Helderse Kampanje het concert van The Analogues bezochten. Ingewikkelde studionummers waar de Fabulous Four zichzelf nooit live aan hebben gewaagd, worden door deze Nederlandse tributeband tot in de perfectie nagespeeld. We waren diep onder de indruk. Een enkeling wat minder. "Ik weet nu weer waarom ik destijds voor de Stones was", zei iemand na afloop.
Toen de Beatles in 1970 uit elkaar gingen was ik een jaar of negen, ze waren eigenlijk vóór mijn tijd. Maar thuis werden hun platen grijs gedraaid en ik herinner me dat mijn oudste broer thuis kwam met Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band. Die LP had zo'n bijzondere hoes. Er stond zóveel op, uren moet ik ernaar gekeken hebben.
Ik begreep niet al hun muziek, maar vond het wel mooi. Maar dat vond ik ook van de Stones, The Kinks en andere bandjes uit die tijd waarvan thuis de 45 toeren-singeltjes werden gedraaid. Van die rivaliteit tussen de Stones en de Beatles heb ik destijds weinig meegekregen, de pleiners en de dijkers (Amsterdam) de kikkers en de bullen (Den Haag) en mods vs rockers (Engeland).
Toch leefde die rivaliteit wel op Texel. Zoals bij Frits Bonne, destijds gitarist bij The Creatures. Die speelde muziek van de Stones. The Typhoons, met onder andere Wim Koorn, Wim Beerling en Bob Dros, speelden veel van The Beatles. Koorn herinnerde zich geen rivaliteit met The Creatures. Bonne wel: "Zij waren de jongens van de Rijks Hogere Burgerschool, wij gewone jongens van de straat. We speelden op ouwe rotzooi en onze muziek was ruig."
Gememoreerd tijdens de laatste reünie van beide bands, waarvan toen overigens meerdere leden al waren overleden, op het Sarasani Festival in 2014. Ze speelden op verschillende avonden. Bonne: "Niet op dezelfde avond, dat kan natuurlijk niet."
Terug naar The Analogues. Op mijn gitaar grijp ik wel eens mis, maar tijdens hun vertolking van het legendarische studioalbum Abbey Road heb ik de heren daar niet op kunnen betrappen. Bijgestaan door strijkers en blazers. Ingewikkelde arrangementen, vanaf "Come Together" tot het slotakkoord in "Her Majesty", werden vlekkeloos nagespeeld.
Kosten noch moeite werden gespaard om het authentieke geluid na te bootsen. De hele wereld struinden ze af naar originele instrumenten zoals de Mellotron, de Höfner-bas of een Wurlitzer-piano. Met al die spullen kun je een mooi museum inrichten. Tot in detail. Bij Maxwell's Silver Hamer zag ik iemand met een hamer op het aambeeld slaan, en dan ook nog eens een smid met perfect gevoel voor ritme.
Geld hoeft ook geen rol te spelen als je zoals initiatiefnemer en ex-topondernemer Fred Gehring Quote 500-waardig bent. Hij heeft zijn droom, om met gelouterde muzikanten de studiomuziek van The Beatles op de originele (analoge) instrumenten live uit te voeren waargemaakt. Ik schat dat er, inclusief blazers, strijkers, technici, instrumenten-aangevers, etc. zeker een man of 30 in de weer was. Alles ter ere van het erfgoed van sir Paul McCartney. Zou zo'n man die in zijn jonge jaren met zijn maten zulke geniale muziek maakte en er schatrijk van is geworden, zelf ook nog wat te dromen hebben? Eind mei ga ik naar zijn concert. Misschien kom ik er dan achter.
Gerard@texelsecourant.nl