Vanmorgen in de krant: Federer krijgt een boete van 2000 euro wegens vloeken tijdens het tennisspel. Geduld is een belangrijke karaktertrek, niet alleen in het dagelijks leven, maar ook in de sport. Het staat een beetje haaks op het temperamentvolle "ik zal je opvreten." In het voetbal kennen we de ' kannibaal' Suarez, die dat zeer letterlijk nam. Ik ben meer het type van "go with the flow"; genieten is altijd nog belangrijker.
Het is al weer 5 jaar geleden dat wij meededen met de Johnny Rep Classic, een fietstoertocht over ons eiland, waarbij je recreatief fietst voor een goed doel. Het was mooi weer, we verzamelden bij de Stayokay en gingen op pad. De Hoge Berg op en peddelen maar. Ik moet altijd wat op gang komen. Manlief kijkt af en toe ongeduldig achterom en maakt een gebaar van opschieten.
"Ja ja", knik ik terug en schakel wat voor snelheidsverbetering. De bloemen, de vogels, het zonlicht, heerlijk. A perfect day… Totdat ik achter mij gekerm hoor, ik kijk om en zie een man in een tuunwal liggen. Niemand stopt, vervelend. Ik klik mijn pedalen los en loop terug. Een magere bruine man in keurig wielerkostuum kijkt me vanonder zijn racefiets bezweet aan."Ik zit vast", kermt hij.
Ik kniel bij hem neer. "Hoe kan dat nou?" Als ik de fiets tracht op te tillen, zie ik dat zijn schoenveter helemaal in het systeem is gedraaid. Hij kreunt, zijn been ligt raar..
In de verte hoor ik manlief ongeduldig "Jozien" roepen, maar daar heb ik even geen boodschap aan. "Wacht maar, ik help u", zeg ik kalmerend en ik duik onder de fiets en trek zijn schoen uit... De man knikt dankbaar. "Hier neem wat water." Ik geef hem mijn bidon. En trek hem voorzichtig weer omhoog.
U bent Rensenbrink, ik herken u, 1978, schot op de paal
"Waar blijf je nou, verdikke, je hebt nu toch nog geen dorst?" Geïrriteerd staat manlief naast ons en bekijkt het tafereel. En hij kijkt nog eens en interrumpeert me… "Zeg, bent u niet Rensenbrink? Ik herken u, 1978, schot op de paal". Ik zie de beste man wat meewarig knikken, voor mij is het wartaal. Ik ben bovenal blij dat hij staat.
We voltooien onze tocht, de irritatie is weg, manlief en R praten geanimeerd. "Zullen we de kortste route nemen naar het Sluftercafe?", vraagt hij. Daar genieten we van koffie met appeltaart. We nemen een foto op het terras, pas later verneem ik van zijn grote staat van dienst. Ik moest er deze week aan denken. De man met de gouden schoen, een dag met een gouden randje...